Reisverslag 3: Antigua en Semuc Champey
Door: Martine
Blijf op de hoogte en volg Martine
06 Augustus 2014 | Guatemala, Semuc
De volgende ochtend vroeg, pfft, met een shuttle, een klein busje met Erwin en Devon naar Antigua. Het was een reis van zo’n 4 uur, prima te doen. Aangekomen in Antigua wilden we graag naar hostel Yellow House, maar die was vol. We werden door de buren bij hun hostel naar binnen geloodst en kwamen er later achter dat het ‘Hostel Shalom’ heette en wij de enige niet-Israëli’s waren, haha. We kregen een 3-persoons kamer fur weinig, en gingen snel op zoek naar een café met tv, voor de finale, want we hadden natuurlijk een Argentijn bij ons. Helaas helaas. Hij was er volgens mij niet heeeel rouwig om. Lekker gegeten in een crêpe-restaurant en ’s avonds op tijd naar bed.
Dag erna een beetje Antigua verkend en lekker gegeten. Het is een koloniale stad en doet me op alle mogelijke manieren denken aan San Cristobal, maar dan in het groot. ’s Avonds gingen we wat drinken bij een ander hostel, waar Devon al eerder geweest was. Erg gezellig.
Ik had het eigenlijk wel weer gezien in Antigua, dus ik boekte de bus voor de volgende ochtend naar Semuc Champey. Devon zou de volgende dag met het vliegtuig na 3 maanden reizen weer naar huis gaan en ook Erwin moest weer richting zijn werk ik Mexico. Echt jammer! Superleuke reisgenoot.
De volgende ochtend afscheid genomen van allebei en in het busje naar Semuc Champey kennisgemaakt met Ben uit Engeland en Trine en Boline uit Denemarken. We hadden allemaal nog geen idee welk hostel we zouden nemen, want er zijn er dan een stuk of 5. Mijn zus had me op het hart gedrukt om naar Zephir Lodge te gaan, zelf had ik het een en ander over Eco hotel Utopia opgezocht en de buschauffeur raadde El Portal aan. Hij belde de eigenaar van dat laatste hostel op en drukte de telefoon in mijn hand. Het hostel was direct bij de ingang van het natuurgebied Semuc Champey en hij boodt ons vier een kamer voor 35 quetzales p.p. Dus voor 3 euro 50 per nacht had hij ons omgepraat en kwamen we na 9 (!) uur aan bij het hostel. Wel prachtig uitzicht onderweg.
Het was donker toen we bij het hostel aankwamen. Meteen gegeten en erachter gekomen dat de Wifi niet werkte. Om 10 uur ging het licht in het restaurant uit en het licht aan op de dansvloer en iedereen ging los op de hitjes van 5 jaar geleden. Fantastisch! In het hostel was elektriciteit van 7 uur ’s avonds tot 11 ‘s avonds, dus om 11 uur was het stil en gingen de meeste mensen naar bed. Heerlijk, vroeg naar bed! Onze kamer was op een zolder en open voor en achter, onder een dak van bananen bladeren. Heel awesome, maar ook gedierte vindt dat, dus voordat je ging slapen even de kakkerlakken en spinnen zo groot als je handpalm uit je bed jagen (shoe, shoe!) en dat alles met een zaklampje, want zonder elektriciteit is het natuurlijk stikkedonker en daarna lekker slapen.
De volgende ochtend de georganiseerde tour van het hostel gedaan. Ik had er wel het een en ander over gehoord, maar ik wist niet echt wat me te wachten stond. We stonden om 10 uur klaar met een groep mensen en onze gids. We gingen eerst naar Semuc Champey. Semuc Champey betekent ‘verborgen rivier’ in de taal van de Maya’s, wat hier gesproken wordt. We liepen eerst naar de Mirador, het uitzichtpunt. Het is echt heel bijzonder om te zien, ik kan het niet goed uitleggen. Het zijn verschillende baden met een hele mooie kleur. Als ik de mogelijkheid krijg plaats ik foto’s.
Vervolgens liepen we weer naar beneden om te zien waar de rivier onder de baden door gaat. Heeeel apart. Daarna in bikini achter de gids aan en sprongen we van het ene bad naar het andere bad, omdat ze in elkaar overlopen. Leuk.
Best wel uitgeput kwamen we terug bij het hostel voor de lunch. Snel naar binnengewerkt, want we gingen al weer door naar de volgende activiteit; een grot. Ik had gehoord dat we een kaars kregen om te kunnen zien, maar veel meer wist ik er niet van. De groep in een sliert achter elkaar aan de pikkedonkere grot in met een kaarsje. Pfft, wat had ik dat onderschat zeg. Soms was het zo diep, dat je moest zwemmen met het kaarsje boven water en voorzichtig ook, want die rotsen zijn vlijmscherp. Laddertjes op, steil omhoog op glibberige rotsen op dingen klimmen, er weer af. Pfffft, als ik had geweten dat dit het was, had ik het misschien niet gedaan… En toen kwamen we bij een punt waar je via de gids omhoog moest klimmen, om vervolgens van 3 meter in een bad van 2 bij 2 meter moest springen. Ik ben niet zo van hoogtes en zeker niet in een claustrofobische ruimte als een grot waarbij je werkelijk ALLES kan raken als je iets verkeerd doet. Uiteraard was het water diep genoeg, anders is het een beetje onverantwoord, haha. Maar toen ik op het richeltje stond even een paar o my god’s in verschillende talen gegild en mezelf naar beneden gestort. GE-NI-AAL! Vet trots. :D
Met euforisch gevoel weer richting hostel waar we met een grote rubberband weer richting de ingang van Semuc Champey werden geloodst. ‘Tuben’. Met je gat in de band en een beetje belachelijk met de stroming meedrijven. Onderweg werd aan de kant bier verkocht, dus keihard peddelen. Ik ging niet snel genoeg, dus iemand dook van de kant om me die kant op te sleuren, haha. We konden betalen als we terug bij het hostel waren. Dus daar zaten we dan, Trine, Boline en ik, met ons gat in een rubberband en een ijskoud biertje in de hand. :D Fantastisch.
Terug bij het hostel moe maar voldaan. Ik denk dat dat de meeste beweging is die ik de afgelopen 5 maanden heb gehad. Gegeten en op tijd naar bed.
De volgende dag gingen we met een grote groep van het hostel naar Semuc Champey, gewoon, zonder gids. Echt de héle dag in het water gelegen. Beetje overgooien. Er waren een stel Australiërs, dus er was ook een frisbee. In het water zwommen van die Dr. Fish visjes, dus ik heb nog een tijdje heel stil met 50 visjes per voet/been gezeten. Niiiiceee.
De volgende dag gingen Ben, Trine en Boline vroeg weg. Ik heb ze even uitgezwaaid en ben toen weer in bed gedoken. Ik zou om 1 uur met de shuttle naar Lanquín gaan, waar het hostel was wat Carlijn me had aangeraden; Zephir Lodge. Daarvoor was nog tijd om nog even naar Semuc Champey te gaan (het is echt verslavend, zo mooi en chill) en zagen we Howlermonkeys! Heel soms kun je die zien! We waren nu heel vroeg en de parkwachter wees ze aan. Awesome! De eerste keer dat ik apen in het wild heb gezien. Daarna met de groep weer een baden tour gedaan en van allerlei superhoge rotsen afgesprongen (niet hoger dan een metertje of 4, hoor) en hoewel ik het nog steeds doodeng vindt, overwint het awesome gevoel daarna.
Vervolgens rond een uur of 12 weer richting hostel en om 13 uur in de auto richting Lanquín, wat zo’n 35 minuten duurde. Bij het hostel aangekomen had ik eindelijk weer wifi na 4 dagen. Jeetjemina! Wat een bezorgdheid! Allemaal berichten als; je bent al 4 dag niet online geweest?! In allerlei talen. Het was wel bij me opgekomen dat mensen bezorgd zouden kunnen zijn, vooral mijn moeder natuurlijk, maar ik dacht dat die dan wel een smsje zou sturen.. Maar misschien kan mijn telefoon helemaal geen smsjes ontvangen in Guatemala. In ieder geval, iedereen meegedeeld dat ik nog leef en dat het allemaal prima is. Technologie! Pfft, nog geen 5 jaar geleden was er geen Whatsapp en kon je niet zien ‘wanneer iemand voor het laatst online was’.
Toen iedereen weer gerust gesteld was, me geparkeerd in het infinity-zwembad (water loopt over de rand) van Zephir, met een adembenemend uitzicht. Prachtig. Ook de wc en douche zijn open naar buiten, ku’j mooi kiek’n. :D
In het zwembad kwam ik Alloi uit Spanje, zijn vriendin Leia uit Korea en hun reisgenoot Almog uit Israël tegen. Die kende ik van het andere hostel en die waren naar dit hostel gekomen, omdat hier genoeg mensen waren om te raften, daar kwamen ze net vandaan. Ze vroegen of ik ’s avonds mee ging naar de vleermuis-grot. Sí. Na het douchen wilde ik even wat drinken halen, want het was happy-hour en kwam ik Doug uit de VS tegen, die ik kende van het eerste hostel in Guatemala in Quetzaltenango! Kleine wereld, haha. Even bijgepraat waar we in de tussentijd waren geweest en daarna met Alloi, Leia en Almog richting de grotten. Ik had begrepen dat we zouden gaan kijken in de grotten en vervolgens zouden wachten tot zonsondergang en er duizenden vleermuizen tegelijkertijd de grot uit zouden vliegen. In de grot was het supervochtig en glibberig, maar prachtig mooi. Doordat er bij hostel er Portal geen elektriciteit was, kon ik mijn camera niet opladen en heb ik zelf geen foto’s van Semuc Champey en Lanquín… *zucht.. In de grot me maar voorgenomen dat dat het eerste was wat ik ging doen als ik terug kwam. Wel een hoop namen en e-mailadressen uitgewisseld, dus ik hoop dat er nog wat foto’s binnen komen.
Tegen zonsondergang gingen we bij de uitgang zitten en toen begon het. Het begon een beetje te waaien in de grot en daar kwamen ze hoor. Ontelbare vleermuizen. Het bleken er geen duizenden te zijn, maar 1,2 miljoen!! 1,2 miljoen vleermuizen!! Later vertelde een meisje in het hostel dat national geographic of zoiets, had geprobeerd het eind van de grot te vinden. Na 15 (!) dagen zijn ze teruggekeerd, zonder het eind ooit gevonden te hebben. Echt heel bijzonder.
Alle vleermuizen flapperden om je oren en er is er geen een tegen me aangevlogen. Als je de foto’s ziet, dan zie je er soms een op een millimeter van mijn neus, haha, niks gemerkt.
Zephir Lodge is een partyhostel. Toen we terugkwamen van de grotten stonden onze bordjes van de BBQ al klaar, want we waren de laatste. Mensen hadden al een aardige borrel en de sfeer zat er goed in. Ik had niet echt zin in een feestje, al die fysieke inspanning van de afgelopen dagen, haha, ik was gebroken. Ik had ’s middags de shuttle naar Rio Dulce geboekt. Ik zou naar Flores gaan, wat gewoonlijk de route is vanuit Semuc Champey. Mensen gaan daarheen voor Tikal, enorme en prachtige Maya-ruïnes. Omdat ik al in Palenque, Mexico, ben geweest heb ik al ruïnes uit die tijd gezien. Het is uiteraard weer anders en ook supermooi, maar ik had er gewoon geen zin in.
Ik wist helemaal niks van Rio Dulce. Ben uit hostel Portal had er iets over gezegd, dus random een shuttle daarheen geboekt.
Ik kwam ’s avonds in gesprek met Doug en hij bleek ook die kant op te gaan, als enige. De rest ging naar Flores, dus dat was wel heel toevallig.
Dag erna een beetje Antigua verkend en lekker gegeten. Het is een koloniale stad en doet me op alle mogelijke manieren denken aan San Cristobal, maar dan in het groot. ’s Avonds gingen we wat drinken bij een ander hostel, waar Devon al eerder geweest was. Erg gezellig.
Ik had het eigenlijk wel weer gezien in Antigua, dus ik boekte de bus voor de volgende ochtend naar Semuc Champey. Devon zou de volgende dag met het vliegtuig na 3 maanden reizen weer naar huis gaan en ook Erwin moest weer richting zijn werk ik Mexico. Echt jammer! Superleuke reisgenoot.
De volgende ochtend afscheid genomen van allebei en in het busje naar Semuc Champey kennisgemaakt met Ben uit Engeland en Trine en Boline uit Denemarken. We hadden allemaal nog geen idee welk hostel we zouden nemen, want er zijn er dan een stuk of 5. Mijn zus had me op het hart gedrukt om naar Zephir Lodge te gaan, zelf had ik het een en ander over Eco hotel Utopia opgezocht en de buschauffeur raadde El Portal aan. Hij belde de eigenaar van dat laatste hostel op en drukte de telefoon in mijn hand. Het hostel was direct bij de ingang van het natuurgebied Semuc Champey en hij boodt ons vier een kamer voor 35 quetzales p.p. Dus voor 3 euro 50 per nacht had hij ons omgepraat en kwamen we na 9 (!) uur aan bij het hostel. Wel prachtig uitzicht onderweg.
Het was donker toen we bij het hostel aankwamen. Meteen gegeten en erachter gekomen dat de Wifi niet werkte. Om 10 uur ging het licht in het restaurant uit en het licht aan op de dansvloer en iedereen ging los op de hitjes van 5 jaar geleden. Fantastisch! In het hostel was elektriciteit van 7 uur ’s avonds tot 11 ‘s avonds, dus om 11 uur was het stil en gingen de meeste mensen naar bed. Heerlijk, vroeg naar bed! Onze kamer was op een zolder en open voor en achter, onder een dak van bananen bladeren. Heel awesome, maar ook gedierte vindt dat, dus voordat je ging slapen even de kakkerlakken en spinnen zo groot als je handpalm uit je bed jagen (shoe, shoe!) en dat alles met een zaklampje, want zonder elektriciteit is het natuurlijk stikkedonker en daarna lekker slapen.
De volgende ochtend de georganiseerde tour van het hostel gedaan. Ik had er wel het een en ander over gehoord, maar ik wist niet echt wat me te wachten stond. We stonden om 10 uur klaar met een groep mensen en onze gids. We gingen eerst naar Semuc Champey. Semuc Champey betekent ‘verborgen rivier’ in de taal van de Maya’s, wat hier gesproken wordt. We liepen eerst naar de Mirador, het uitzichtpunt. Het is echt heel bijzonder om te zien, ik kan het niet goed uitleggen. Het zijn verschillende baden met een hele mooie kleur. Als ik de mogelijkheid krijg plaats ik foto’s.
Vervolgens liepen we weer naar beneden om te zien waar de rivier onder de baden door gaat. Heeeel apart. Daarna in bikini achter de gids aan en sprongen we van het ene bad naar het andere bad, omdat ze in elkaar overlopen. Leuk.
Best wel uitgeput kwamen we terug bij het hostel voor de lunch. Snel naar binnengewerkt, want we gingen al weer door naar de volgende activiteit; een grot. Ik had gehoord dat we een kaars kregen om te kunnen zien, maar veel meer wist ik er niet van. De groep in een sliert achter elkaar aan de pikkedonkere grot in met een kaarsje. Pfft, wat had ik dat onderschat zeg. Soms was het zo diep, dat je moest zwemmen met het kaarsje boven water en voorzichtig ook, want die rotsen zijn vlijmscherp. Laddertjes op, steil omhoog op glibberige rotsen op dingen klimmen, er weer af. Pfffft, als ik had geweten dat dit het was, had ik het misschien niet gedaan… En toen kwamen we bij een punt waar je via de gids omhoog moest klimmen, om vervolgens van 3 meter in een bad van 2 bij 2 meter moest springen. Ik ben niet zo van hoogtes en zeker niet in een claustrofobische ruimte als een grot waarbij je werkelijk ALLES kan raken als je iets verkeerd doet. Uiteraard was het water diep genoeg, anders is het een beetje onverantwoord, haha. Maar toen ik op het richeltje stond even een paar o my god’s in verschillende talen gegild en mezelf naar beneden gestort. GE-NI-AAL! Vet trots. :D
Met euforisch gevoel weer richting hostel waar we met een grote rubberband weer richting de ingang van Semuc Champey werden geloodst. ‘Tuben’. Met je gat in de band en een beetje belachelijk met de stroming meedrijven. Onderweg werd aan de kant bier verkocht, dus keihard peddelen. Ik ging niet snel genoeg, dus iemand dook van de kant om me die kant op te sleuren, haha. We konden betalen als we terug bij het hostel waren. Dus daar zaten we dan, Trine, Boline en ik, met ons gat in een rubberband en een ijskoud biertje in de hand. :D Fantastisch.
Terug bij het hostel moe maar voldaan. Ik denk dat dat de meeste beweging is die ik de afgelopen 5 maanden heb gehad. Gegeten en op tijd naar bed.
De volgende dag gingen we met een grote groep van het hostel naar Semuc Champey, gewoon, zonder gids. Echt de héle dag in het water gelegen. Beetje overgooien. Er waren een stel Australiërs, dus er was ook een frisbee. In het water zwommen van die Dr. Fish visjes, dus ik heb nog een tijdje heel stil met 50 visjes per voet/been gezeten. Niiiiceee.
De volgende dag gingen Ben, Trine en Boline vroeg weg. Ik heb ze even uitgezwaaid en ben toen weer in bed gedoken. Ik zou om 1 uur met de shuttle naar Lanquín gaan, waar het hostel was wat Carlijn me had aangeraden; Zephir Lodge. Daarvoor was nog tijd om nog even naar Semuc Champey te gaan (het is echt verslavend, zo mooi en chill) en zagen we Howlermonkeys! Heel soms kun je die zien! We waren nu heel vroeg en de parkwachter wees ze aan. Awesome! De eerste keer dat ik apen in het wild heb gezien. Daarna met de groep weer een baden tour gedaan en van allerlei superhoge rotsen afgesprongen (niet hoger dan een metertje of 4, hoor) en hoewel ik het nog steeds doodeng vindt, overwint het awesome gevoel daarna.
Vervolgens rond een uur of 12 weer richting hostel en om 13 uur in de auto richting Lanquín, wat zo’n 35 minuten duurde. Bij het hostel aangekomen had ik eindelijk weer wifi na 4 dagen. Jeetjemina! Wat een bezorgdheid! Allemaal berichten als; je bent al 4 dag niet online geweest?! In allerlei talen. Het was wel bij me opgekomen dat mensen bezorgd zouden kunnen zijn, vooral mijn moeder natuurlijk, maar ik dacht dat die dan wel een smsje zou sturen.. Maar misschien kan mijn telefoon helemaal geen smsjes ontvangen in Guatemala. In ieder geval, iedereen meegedeeld dat ik nog leef en dat het allemaal prima is. Technologie! Pfft, nog geen 5 jaar geleden was er geen Whatsapp en kon je niet zien ‘wanneer iemand voor het laatst online was’.
Toen iedereen weer gerust gesteld was, me geparkeerd in het infinity-zwembad (water loopt over de rand) van Zephir, met een adembenemend uitzicht. Prachtig. Ook de wc en douche zijn open naar buiten, ku’j mooi kiek’n. :D
In het zwembad kwam ik Alloi uit Spanje, zijn vriendin Leia uit Korea en hun reisgenoot Almog uit Israël tegen. Die kende ik van het andere hostel en die waren naar dit hostel gekomen, omdat hier genoeg mensen waren om te raften, daar kwamen ze net vandaan. Ze vroegen of ik ’s avonds mee ging naar de vleermuis-grot. Sí. Na het douchen wilde ik even wat drinken halen, want het was happy-hour en kwam ik Doug uit de VS tegen, die ik kende van het eerste hostel in Guatemala in Quetzaltenango! Kleine wereld, haha. Even bijgepraat waar we in de tussentijd waren geweest en daarna met Alloi, Leia en Almog richting de grotten. Ik had begrepen dat we zouden gaan kijken in de grotten en vervolgens zouden wachten tot zonsondergang en er duizenden vleermuizen tegelijkertijd de grot uit zouden vliegen. In de grot was het supervochtig en glibberig, maar prachtig mooi. Doordat er bij hostel er Portal geen elektriciteit was, kon ik mijn camera niet opladen en heb ik zelf geen foto’s van Semuc Champey en Lanquín… *zucht.. In de grot me maar voorgenomen dat dat het eerste was wat ik ging doen als ik terug kwam. Wel een hoop namen en e-mailadressen uitgewisseld, dus ik hoop dat er nog wat foto’s binnen komen.
Tegen zonsondergang gingen we bij de uitgang zitten en toen begon het. Het begon een beetje te waaien in de grot en daar kwamen ze hoor. Ontelbare vleermuizen. Het bleken er geen duizenden te zijn, maar 1,2 miljoen!! 1,2 miljoen vleermuizen!! Later vertelde een meisje in het hostel dat national geographic of zoiets, had geprobeerd het eind van de grot te vinden. Na 15 (!) dagen zijn ze teruggekeerd, zonder het eind ooit gevonden te hebben. Echt heel bijzonder.
Alle vleermuizen flapperden om je oren en er is er geen een tegen me aangevlogen. Als je de foto’s ziet, dan zie je er soms een op een millimeter van mijn neus, haha, niks gemerkt.
Zephir Lodge is een partyhostel. Toen we terugkwamen van de grotten stonden onze bordjes van de BBQ al klaar, want we waren de laatste. Mensen hadden al een aardige borrel en de sfeer zat er goed in. Ik had niet echt zin in een feestje, al die fysieke inspanning van de afgelopen dagen, haha, ik was gebroken. Ik had ’s middags de shuttle naar Rio Dulce geboekt. Ik zou naar Flores gaan, wat gewoonlijk de route is vanuit Semuc Champey. Mensen gaan daarheen voor Tikal, enorme en prachtige Maya-ruïnes. Omdat ik al in Palenque, Mexico, ben geweest heb ik al ruïnes uit die tijd gezien. Het is uiteraard weer anders en ook supermooi, maar ik had er gewoon geen zin in.
Ik wist helemaal niks van Rio Dulce. Ben uit hostel Portal had er iets over gezegd, dus random een shuttle daarheen geboekt.
Ik kwam ’s avonds in gesprek met Doug en hij bleek ook die kant op te gaan, als enige. De rest ging naar Flores, dus dat was wel heel toevallig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
