Reisverslag 4: Rio Dulce

De volgende ochtend in een klein busje Lanquín uit richting het oosten, want Rio Dulce ligt net voor de Caribische kust aan meer Izabel. Wat een drama van een rit. Slingerend en hobbelend over zand- en grindweggetjes. Zo’n 6 uur later kwamen we goed door elkaar geschud en nat van het zweet, mjaaam, aan in Rio Dulce. Rio Dulce is vooral een straat met winkels en restaurants en heel veel verkeer. Niet heel spectaculair. Toen we de bus uitkwamen kwamen er meteen een paar mannetjes met informatie over hotels. Eentje noemde Hotel the Kangeroo en dat kwam ons bekend voor, dus ja gezegd. 10 minuten later kwam er een bootje aangescheurd en stelde de man zich met een ontzéttend Australisch accent zich voor als Gary. Hij legde uit wat we dezelfde dag nog konden gaan doen en wat we morgen moesten gaan doen. Haha, oké duidelijk. We vlogen over een rivier (Rio Dulce betekent ‘zoete rivier’) en langs de kant allemaal huizen op palen en een schepen! Hier wonen de rijke Guatemalteken dus. Later legde Gary ons uit dat de meeste huizen vakantie- en of weekendhuizen zijn van de rijken in Guatamala stad. Wat een contrast met nog geen uur eerder met het busje in de bergen, waar kinderen langs de weg lopen met een bos bij elkaar gebonden takken op hun rug en dat met een band tillen met hun voorhoofd… Takken om vuur te maken om te kunnen kóken. En in Rio Dulce komen ze binnengevlogen met hun eigen helikopter...

Hotel the Kangeroo is echt práchtig. Een veranda op het water en alles op palen. Ook een jacuzzi in de ‘tuin’ op palen. Echt prachtig. Gary is getrouwd met een Mexicaanse, die kok is, dus héérlijk eten daar. We waren er redelijk vroeg in de middag, dus Gary vroeg of we misschien een kano wilde huren om de rivier te verkennen, maar Doug en ik waren kapot van de rit vanaf Lanquin, dus de hele middag gelambald. Er was nog een Engelse jongen, Hamish en daar hebben we ’s avonds mee gepokerd.

De volgende dag had Gary inderdaad een heel programma voor ons en moesten we om half 9 klaar staan voor vertrek. Eerst een fantastisch ontbijt en toen met wat meer mensen in de boot, richting het centrum van Rio Dulce. Gary legde uit waar we heen moesten en hoe we daar moesten komen. Eerst een paar dingen om te eten en te drinken gekocht en toen 40 minuten in een combi naar Finca Paraiso. De enige warmwaterval in de wereld. Fantastisch! Net een douche. Je kon ook onder de water en daar was een kleine grot waar het stoomde doordat het warme water van de waterval in de koude rivier valt. Als je langs de waterval omhoog klom kwam je bij de warmwaterbron en daar was ook speciaal modder die goed is voor je huid. Ik had er niet zoveel zin in en ik had gezien dat een jongen van de waterval naar beneden sprong en het overleefde en ik heb daar tegenwoordig ook schik van, dus na 2 minuten twijfelen de afgrond in. Pfft, wat is dat toch iedere keer doodeng en fantastisch tegelijk. Toen we daar klaar waren was het tijd voor de volgende stop. De meeste gingen terug naar Rio Dulce en Doug, Nederlandse Rianne en ik gingen naar de volgende stop. 5 minuten verderop lag pokémon Bocceron, een enorme canyon met prachtige door water gevormde muren. Heel lastig uit te leggen, zie foto’s. We werden in een bootje gezet en de kapitein vertelde ons welke vormen je kon zien in de muren. Voor sommige moest je heeeel veel fantasie gebruiken, maar Gary had ons op het hart gedrukt het serieus te nemen, want het is een heilige plek. Dus we knikte iedere braaf en instemmend als ie weer wat aanwees: ‘Een krokodil!! De Heilige Maagd Maria!!’

Op een gegeven moment kon het bootje niet verder en zei hij dat we uit moesten stappen en tegen de stroming in de canyon in moesten lopen. We lieten onze spullen achter op een rots en liepen en zwommen tegen de richting in. Wat een werk, pfft. Wel prachtig mooi en we waren de enigen. Een paar keer gehad dat je je vastgrijpt aan een rots om niet weg te drijven en er een joekel van een spin in het zonnetje aan het chillen is op 2 cm naast je hand. Op een gegeven moment kon ik echt niet meer verder en heb ik samen met Rianne op een rots gezeten; uitrusten. Doug is nog wel verder gegaan. De terugweg was makkelijk; Liggend op het water, vanzelf de goede kant op.

Bij de rots in het begin kwam het bootje ons weer halen en vanaf de kant gingen we met de combi weer terug richting Rio Dulce. Het was spitsuur, en er zaten zo’n 30 mensen in het mini-busje, een paar op het dak en er hingen er wat uit de deur. Ik vroeg of we misschien op het dak konden en het volgende moment zaten Doug en ik op het dak en hing Rianne uit de deur. Fascinerend, wel nice, wind in de haartjes. 10 minuten later ging er een groep van zo’n 25 mensen uit het busje en konden we gewoon binnen zitten voor het laatste stuk. Weer aangekomen in Rio Dulce hadden we hónger en gingen we eten bij Sundog Cafe, vanwaar Gary ons zou ophalen als we het tegen de barman daar zouden zeggen.
In het Sundog Cafe viel onze interesse op een affiche aan de muur voor een 4-daagse zeilboot richting Utilla, een eiland in Honduras. Ik hou erg veel van zitten op een boot en Rianne en Doug waren ook erg enthousiast. We vroegen de barman wat hij van de trip vond en toen zei hij: Waarom vraag je het de kapitein zelf niet? Er was me al wel een man opgevallen die met een hoop lawaai binnengekomen was en dat bleek de kapitein te zijn. Hij stelde zich voor als Guy en hij vertelde het mooiste verhaal ooit over de trip die we zouden gaan maken. Ik was helemaal om. Doug bleef nog een beetje kritisch en stelde specifieke vragen, waarbij de antwoorden niet helemaal overeen kwamen met het eerdere verhaal. Ik stelde voor om de volgende ochtend op de boot te komen kijken en dan te beslissen. Dat vond ‘ie goed. Ik kwam in gesprek met Pete, een oude Amerikaan die alles had verkocht om een zeilboot te kopen en nu in de haven van Rio Dulce woonde. Interessante man.

De volgende ochtend om 9 uur zaten Doug en ik weer bij Sundog Cafe om daar te wachten op Guy die ons zou ophalen. Rianne was inmiddels vertrokken, we zouden haar laten weten of het wat was.
Om 5 over 9 kwam hij aan, hoor. Mijn ideeën over het feit dat ie eigenlijk gewoon een piraat is werden bevestigd, haha. Met een hoop lawaai, gevloek en getier kwam ie aangescheurd in een bootje. En wie dan wel niet had bedacht dat het allemaal zo vroeg moest en dat het feestje in Sundog Cafe gisteravond was geëindigd op zijn boot en dat iedereen er nog was en dat ie maar een uur geslapen had… Erg grappig. Aangekomen op zijn catamaran zag ik inderdaad een aantal bekende gezichten van de avond ervoor. De sfeer zat er nog goed in. Eentje had honger, maar er was niks te eten dus nam hij maar een flinke slok rum. De boot zelf was supermooi. Een catamaran met 4 slaapkamers en netten voorop de boot, waar je in kan liggen als hij vaart.

Maar het was een grote bende, en iedereen was dronken, en het was opeens geen 4 dagen meer, maar 2, maar wel dezelfde prijs. Dus ik vertelde ‘m dat het niet wat werd. Wel sneu, hij keek echt een beetje beteuterd, het had een goede deal voor ‘m kunnen zijn. Hij zette ons weer netjes af op de kade en Doug en ik bestelden ergens een cola. De situatie die zojuist had plaatsgevonden was eigenlijk een beetje sneu. 5 kerels op een boot van een piraat, allemaal hadden ze zelf ook een boot en waren dus rijk genoeg om er een te hebben, maar geen vrouw en kinderen en een beetje een nacht doorhalen op een zondag. Ik had een beetje met ze te doen.

Voor de rest van de dag hadden we niet echt een plan, dus we liepen maar wat rond. Op een gegeven moment waren we aan de andere kant van de rivier beland in hostel Backpackers. We liepen daar een beetje rond en mijn oog viel op een affiche aan de muur voor een zeiltocht! Niet naar Utilla, maar naar Caye Caulker, waar ik überhaupt heen moest en heel wilde. Het was al een oud affiche, het ging over mei en juni, maar er was een telefoonnummer. Onder het levensmotto ‘niet geschoten, altijd mis’, vroeg ik de telefoon van de receptie en belde het nummer. Ik kwam in gesprek met Bill en na wat uitleg, was ik weer woest enthousiast, maar dit keer niet onder invloed van een borrel en met vergelijkingsmateriaal. Hij vroeg waar we waren en hij vertelde dat zijn boot even verderop lag en dat we gerust even konden kijken. Hij zelf was er niet, maar zijn zus wel en die zou ons een rondleiding geven.

Vervolgens huppelend richting die boot. Daar aangekomen liet Sabrina ons de boot zien. Ook een catamaran, maar wat minder groot dan die van Guy. Ook had deze niet de netten waar je op kan liggen, maar alsnog supermooi. De prijs voor de boot stond vast, dus hoe meer mensen, hoe goedkoper per persoon. Als we 2 andere mensen konden regelen, was het echt heel prima betaalbaar. Dus de volgende stap was op zoek naar meer mensen. We gingen een plan van aanpak maken in Sundog Cafe om 2 mensen extra te regelen, toen opeens Hamish en een meisje binnenwandelden. Die kenden we al! Aardige kerel. Na 5 minuten met mijn overredingskracht hadden we twee mensen extra geregeld! Hamish en Ella uit Engeland. We belden Bill met het goede nieuws en we zouden vrijdags vertrekken. Hamish en Ella gingen ondertussen naar Semuc Champey en zouden donderdag weer terugkomen. ’s Avonds in het hostel vertelde Jean-Mary, een Amerikaanse, dat ze die dag uit Livingston was gekomen in een superchill hostel. Ze leerde ons ook het kaartspel ‘Shithead’. Geniaal! Een soort pesten, maar dan meer genaaid en het gaat om de verliezer.

De volgende dag gingen we naar het hostel wat Jean-Mary had aangeraden, want het was ook op de route die Bill zou nemen naar het noorden, dus hij kon ons daar oppikken vrijdags. Met een bootje kwamen we anderhalf uur later aan bij Finca Tatin. Wauw, het mooiste hostel tot nu toe. In de middel van de bushbush met allemaal kleine paadjes. Overal liepen kleine krabbetjes rond en je moest je echt een weg door de jungle werken om überhaupt bij een wc te komen. Superfantastisch. Het was heel rustig en dat maakte het extra bijzonder. De avond bestond uit Pingpong, tafelvoetbal en ‘Shithead’ met Amerikaanse Makensie en Engelse Phoebe. Die nacht regende en onweerde het weer súperhard net als de afgelopen 3 dagen in Rio Dulce. Best spannend, maar wel heerlijk verfrissend.

De volgende ochtend voelde ik me niet heel chill, dus weer terug naar bed en tot 1 uur geslapen, was blijkbaar nodig. Doug had die ochtend rond gekanood en was er heel enthousiast over. Ik moest en zou dat de volgende dag ook doen. Hij, Makensie en Phoebe waren aan het zwemmen en de ‘baas’ van het hostel Elisa, had gezien dat ik niet lekker was die ochtend en vroeg of ik een yoga-les wilde; is goed voor je, zei ze. Ja, is goed! Dus anderhalf uur geyoga’t met een heerlijk briesje in de schaduw en rustgevende muziek op de achtergrond… Ik kende een paar oefeningen van de Wii, haha. En ik voelde me inderdaad een stuk beter! Daarna met Doug de wandelschoenen aangetrokken en de jungle in. 2 uurtjes daar rondgewandeld. Zó mooi. ’s Avonds op tijd naar bed.

De volgende ochtend weer fris en fruitig. Bij het ontbijt ging ik bij een oude man zitten, die ook in onze dorm sliep. Hij vertelde dat hij Real heet en dat hij uit Frans Canada komt. Het kwam zo ter sprake dat we vertelden dat we met een boot naar Caye Caulker gingen. Hij vroeg of het misschien mogelijk was voor een extra persoon om mee te gaan. Hij keek zo blij! Dus ik zei; ja waarschijnlijk wel, we bellen Bill vanmiddag om het te vragen. Daarna hebben en een kano gehuurd. Paar uur rond gekanood en vervolgens Bill gebeld. Een extra persoon was prima, dus we vertelde Real het goede nieuws. Zo blij, zo blij. We vertelden dat we ’s middags naar Livingston gingen om geld te wisselen (Bill wilde dollars) en was te doen en Real ging ook mee. ’s Middags in het bootje richting Livingston door de ‘Gorge’. Een soort canyon, met enorme groene muren.

Livingston is echt totáál anders dan de rest van Guatemala. Het heeft de Caribische cultuur, dus de mensen zijn donker en spreken engels. We werden meteen begroet door iemand die zo van Jamaica had kunnen komen en ons cocaïne wilde verkopen. Jammer weer. Onze was weggebracht en gegeten in een visrestaurant en gauw weer weg van hier, naar Finca Tatin.