Reisverslag 2: Quetzaltenango en San Pedro

Ik kon die nacht niet goed slapen van de hoofdpijn en de ibu werkte niet. Ik werd steeds wakker en toen ik eindelijk weer een keer sliep werd ik wakker van een getril, niet normaal. Ik had het al eerder meegemaakt in Villahermosa, maar deze aardbeving was veel heftiger. Ik lag bovenin een stapelbed, dus die ging goed heen en weer. Het was gelukkig maar heel kort, dus na een paar ‘What the fuck’s’ van mijn kamergenoten was het weer rustig en sliep iedereen weer. De volgende ochtend werd ik echt beroerd wakker. Superwarm, hoofdpijn, buikpijn, pfft. Ik had afgesproken met Erwin te ontbijten, dus met moeite opgestaan en gedoucht. Ik voelde me iéts beter, maar niet veel. Na het ontbijt gingen we even een rondje lopen om Quetzeltenango te verkennen. We zitten echt midden in het centrum op de hoek van het centrale park, dus alles op loopafstand. Vrouwen in supermooie, kleurrijke klederdracht en als we de weg vroegen waren de mensen heel behulpzaam. Op een gegeven moment vroegen we aan iemand op straat waar we het beste konden zoeken naar sokken, want die had Erwin nodig. Het resulteerde in een privé-looptour van anderhalf uur door een local, langs alle hoogtepunten van Quetzaltenango, súperaardig! Hij vertelde alles wat hij wist en echt liefdevol over zijn stad, heel leuk om naar te luisteren. Bij de kathedraal aangekomen, zei hij dat we daar vandaag niet in konden, vanwege de aardbeving. Het kon zijn dat de koepel van de kathedraal beschadigd was, dus dat moest even gecontroleerd worden. Na de ‘tour’ even gegeten in een superchique restaurant waar de ober helemaal een servet op m’n schoot legde, voorgerecht, heerlijk hoofdgerecht en limonade voor 25 quetzales, 2,50 euro! Leuk land.

Toen terug naar het hostel, want ik voelde me nog steeds niet goed en moest echt even liggen. Maar even geWikipedia’t wat me nou mankeerde, want ik ben 4,5e maand nooit ziek geweest. Erwin zei dat het door de hoogte zou kunnen komen, dus ik zocht op hoogteziekte. Jawel, hoor, dat was het geval. Hollander op een berg, is natuurlijk ook wat, haha. Gelukkig had ik niet echt zware symptomen en dan zou het met een dag of 2 wel over gaan.

’s Avonds nog met een groep van het hostel uit eten geweest. Duitse Susanna en Amerikaanse Wenqi zouden de volgende ochtend naar de heetwaterbronnen gaan en vroegen of ik meewilde.
Aangezien die bronnen sinds altijd al bekend staan om hun ‘helende werking’, en omdat het lekker warm is, leek me dat een uitstekend idee. Vroeg naar bed en vroeg op en we werden met een busje naar de bronnen gebracht. Práchtig daar en echt superheet water. Ik hield het maar even vol, haha. Wel heel ontspannend en gezellig met Susanna en Wenqi. Op tijd terug, want Susanna moest natuurlijk op tijd zijn voor de wedstrijd Duitsland - Brazilië. Even gedoucht in het hostel, zo’n zwavelwalm is ook niet alles :D en daar waren Nederlanders. Wow, heel apart om weer Nederlands met mensen in het echt te praten en niet over Skype. Zij zouden de wedstrijd ook gaan kijken. We gingen naar de Passage, allemaal verschillende kroegen onder een dak en daar waren schermen en al veel mensen.
Nouja, we weten allemaal wat er toen gebeurde, haha. Arme Braziliaantjes, echt het naarste applaus ooit voor het puntje van de Brazilianen; echt zo’n ‘goed-gedaan-jongetjes-applausje’ :D.
We hadden maar besloten dat we Nederland de volgende dag ook maar hier moesten kijken, goede sfeer. ’s Avonds met de superleuke groep van het hostel op stap geweest, was gezellig.

Volgende ochtend foto’s uitgezocht en daarna met de twee Nederlanders voetbal gekeken. Iedereen was voor Argentinië en verdomme… We hebben 10 minuten wezenloos voor ons uitgestaard en daarna de mensen naast ons die voor Argentinië waren gefeliciteerd en daarna ons verdriet maar weggedronken.
De volgende ochtend gingen Erwin en ik met de backpack weer naar de chickenbus, om daar met een rechtstreekse bus naar San Pedro de Laguna te reizen. We hadden in deze bus zelfs tv! Een Jackie Chan film Spaans nagesyncroniseerd :D, geniaal. Ongeveer 3 uur later kwamen we na een woeste rit met allerlei bochten en gaten boven op een berg met uitzicht over het meer van Atitlan. Wauw.

San Pedro is echt een chillplaats. Veel hippies en die-hardreizigers. Allemaal leuke kleine straatjes. Superleuk hostel; Mr. Mullets. Eerste dag een beetje rondgewandeld en ’s avonds in de bar van het hostel Nederlander Nico en Duitser Peter ontmoet. Met Nico afgesproken om de volgende dag de vulkaan, San Pedro, te beklimmen. De volgende ochtend vroeg stonden Erwin, Nico en ik klaar met wandelschoenen en rugzakken en gingen we met een tuctuc (in eerdere blogs noemde ik het een pochi) naar het beginpunt van de wandeling. De meeste mensen doen de georganiseerde beklimming vanuit het reisbureau, maar wij wilden gewoon op eigen tempo (en goedkoper) die vulkaan op. Toen we daar aankwamen stonden er nergens prijzen en bleek het net zo duur te zijn als beklimmen met gids. Ze probeerden ons af te zetten en toen hadden we zoiets van; laat maar zitten. Aan de andere kant van het meer was een hoge berg, de Neus van de Indiaan genoemd en die was ‘goedkoper’ om te beklimmen. Slaat ook allemaal nergens op, maar goed.. Dus naar de andere kant gelopen en bij die berg aangekomen een helse klim omhoog. Hallohee. Laatste keer dat ik een fatsoenlijke berg beklommen heb is denk ik 4/5 jaar geleden en dit was er gewoon eentje 3,5 uur steil omhoog, pffft. Maar het was de moeite zeker waard, kijk de foto’s maar. Práchtig uitzicht. Toen weer naar beneden en hebben we een bootje genomen van San Juan naar San Pedro. ’s Avonds met z’n allen uit eten en een nieuw meisje leren kennen uit de VS; Devon, heel leuk mens.

Volgende dag met Nico naar San Marco, plaatsje aan de andere kant van het meer gevaren. Was ons aangeraden als chillplek. Nou inderdaad, echt relaxt. Hippiedorp. Ze hebben ook 4-weekse cursussen; yoga, meditatie, alternatieve geneeswijzen studeren en een week ‘silent treatment’, niks zeggen. Pfft, misschien als ik ooit overspannen ben. We hebben daar in het meer gezwommen en ’s middags een plek gevonden waar ze eten hadden en tv voor Nederland – Brazilië. Lekker eten ook. San Marco is echt een hele relaxte plek.

’s Avonds met hetzelfde groepje weer uit eten geweest en daarna was er een feestje in het hostel. Daarna ging ik met de Britse meisjes uit mijn dorm nog op stap, was awesome. Goede sfeer in San Pedro.