Op reis!

Woensdag 2 juli was het dan zo ver; op reis! Ik werd door een vriend afgezet bij de ouders van Rodrigo, waar een ontbijtje op ons stond te wachten. Vervolgens zette de moeder van Rodrigo, Rodrigo, Miguel en mij af bij de taxi die ons naar Tuxtla zou brengen. Als ik alleen had gereisd had ik de bus genomen en die kost 450 pesos, maar omdat ik met 2 Mexicanen op pad ben, weten die natuurlijk een betere deal, dus in de taxi voor 300 p.p. die ook nog eens sneller is dan de bus. Niiice.
Na 4 uur kwam we aan in Tuxtla, de hoofdstad van de staat Chiapas. Chiapas heeft als staat veel meer bergen dan Tabasco, de staat waar ik 4,5 maand geweest ben, dus ik had al meteen een vakantiegevoel. Daar namen we een taxi naar ons hostel, heel mooi en kleinschalig. Eind van de middag gingen we naar het centrum, waar in het park een Marimba concert was. Allemaal oude mensen in klederdracht de voetjes van de vloer en Rodrigo en ik hebben ook nog een salsaatje gedanst :D. ’s Avonds gingen we nog naar een bar waar live rockmuziek was. En goed ook! Later op de avond vroeg de zanger waar ik vandaan kwam en toen zei ik m’n standaard antwoord sinds zondag; ‘Dat is geheim’. Helaas werkt dat averechts en weten ze meteen waar ik vandaan kom, dus toen hij ‘HOLANDA’, door de bar riep, ging er een zucht ongenoegen door het publiek, haha. Gelukkig zijn Mexicanen niet haatdragend, dus daar bleef het dan ook bij.

De volgende dag gingen we ’s ochtends vroeg richting de oma van Rodrigo in La Trinitaria. We kwamen aan bij het busstation en meteen werden onze tassen in een combi (busje) gegooid en vertrokken we 5 minuten later. Het voordeel van combi’s is, dat ze heel goedkoop zijn… de nadelen, echter; hij stopt in een dorp, om de 5 meter om mensen in en uit te laten stappen, de vering van de busjes zijn niet altijd fijn, dus het is lekker stuiteren op een bank die voelt als een plank en het ergste van alles; de chauffeurs. Heus niet allemaal maar, maar degene die wij hadden, godsallejezus, volgens mij had hij geen rijbewijs, zo scheuren dattie deed. Ik werd er zelfs een beetje bang van, 120 km per uur over bergweggetjes met allemaal bulten en gaten en topes (enorme drempels). Ik dacht dat ik de enige was, maar toen ik achter me keek, zag ik dat Rodrigo en Miguel ook niet heel gelukkig keken. Op een gegeven moment ging de angst over in slappe lach, dat heb je soms en kwamen we niet meer bij, als we zowat op 2 wielen door een bocht scheurden met een afgrond aan de zijkant.
Op een gegeven moment was er een wegversperring van busjes. Onze chauffeur mocht er niet door. Wij begrepen er helemaal niks van. We moesten onze spullen pakken en overpakken in een ander busje en daar konden we wel verder mee. Achteraf bleek dat het 2 verschillende busmaatschappijen zijn en dat er een ‘oorlog’ heerst tussen de twee. Nou lekker dan. Gelukkig was er voor ons verder niks aan de hand en kon deze chauffeur wel autorijden, dus dat was een stuk fijner. Aangekomen in Comitán, namen we een combi richting de oma van Rodrigo en daar werden we voor de deur afgezet.

Het ‘huis’ van zijn oma is heel groot, maar niet wat je verwacht van een groot huis. Het is een grote, open binnenplaats, met daar omheen de kamers. Heel mooi. We kregen meteen te eten en oh, wat lekker weer. ’s Middags bracht de tante van Rodrigo ons naar de meren van Trinitaria. Een dik uur rijden en mijn telefoon stuurde het smsje al van ‘welkom in Guatemala’.
De meren waren prachtig helder groen en blauw water. Op 2 km afstand langs de meren waren er weer ruïnes (Ik zweer, het krioelt hier van de ruïnes) en daar waren we de enige mensen. Heel bijzonder. Echt heel bijzonder en relatief ‘nieuw’ als toeristische plek, dus als ik niet met Rodrigo en Miguel was geweest, wist ik er waarschijnlijk niks van.
’s Avonds nog wat gegeten in het dorp en toen vroeg naar bed. De volgende ochtend kregen we het beste ontbijt óóit, van de oma van Rodrigo en toen we afscheid hadden genomen werden we opgehaald door een taxi die ons naar de ruïnes van Comitán bracht. Het was een beetje regenachtig, maar weer waren we de enigen en het was echt mooi. Onvoorstelbaar dat er zoveel ruïnes zijn en het deel dat open was om te bezoeken was maar één vierde van die berg aan ruïnes.

Toen we het gezien hadden gingen we weer naar de ingang en daar stond de taxi op ons te wachten. Superaardig, een vriend van de tante van Rodrigo deed dat voor ons als gunst. Hij bracht ons naar de taxi standplaats in Comitán, waar de taxi klaar stond die ons naar San Cristobal zou brengen. Na ongeveer anderhalf uur kwamen we aan in San Cristobal en hadden we ons hotel gauw gevonden.
Daarna even geluncht (mole <3) en een paar biertjes gedaan. ’s Avonds op stap geweest, was leuk! Er zijn echt heel veel cafés en barren in San Cristobal en alles in 3 straten rond het centrum, dus heel dichtbij.
De volgende dag zijn we de markt over geweest met allerlei handgemaakte spullen en kleding. Ik heb daar een typische Chiapas blouse van Rodrigo gekregen, heel lief. Daarna een café gezocht waar Nederland – Costa Rica werd uitgezonden en daar een goede plek uitgezocht. Het werd steeds drukker in het café en ik realiseerde me steeds beter dat daadwerkelijk IEDEREEN, voor Costa Rica was, haha. Is natuurlijk dichterbij Mexico en Mexico ziet Nederland nu natuurlijk graag verliezen. Nouja, iedereen weet hoe spannend het was en vooral die penalty’s. Als Nederland aan de beurt was, was het ‘heeeeeeeeeee PUTO’, helaas hadden ze niks te applaudisseren daarna, want ze gingen er allemaal in en dat liet ik ze natuurlijk weten :D, en toen we eenmaal gewonnen hadden even een vreugdedansje gedaan en een momentje van gelukzaligheid. De barman kreeg er met moeite een ‘felicitaciones’ uit, maar wel lief, haha.
Daarna nog wat gegeten en niet te laat naar bed, want de volgende dag was de reis naar Guatemala.

De volgende dag spullen weer ingepakt, nog samen ontbeten en toen was het tijd om afscheid te nemen van Rodrigo en Miguel. Zij zouden via Tuxtla weer teruggaan naar Villahermosa. Het was echt heel gezellig met deze jongens en ik zal ze echt gaan missen. Na het afscheid ging ik in de taxi richting Comitán, alléén op reis!
Na een uur in Comitán en daar over in de combi naar de grens van Guatemala. Afgezet op de grens, m’n paspoort bij de douane laten zien en Guatemala in. Ik hou nooit zo erg van grensgebieden, dus ik dacht maar gauw op zoek naar een bus richting Quetzaltenango, mijn eindpunt voor die dag. In het grensstadje La Mesilla, een kilometer bergopwaarts, (pfft) eindelijk het busstation gevonden. En daar stonden ze hoor; de enige echte chickenbusses. Daar bleek het 2 uur naar een stad te zijn, daar over te stappen in de bus richting Quetzaltenango wat weer 2 uur was. Hieperdepiep hoera!
De quetzal is het geld in Guatemala en 1 euro is ongeveer 10 quetzales, dus dat is makkelijk omrekenen. Toen ik vroeg hoeveel het kostte, dacht de man even na en zei ’50 quetzales’. Is natuurlijk niet zo duur, maar ik geloofde er niks van. Dus ik zei tegen hem dat ik dat even na ging vragen aan iemand die vaker met de bus reisde en daarna weer bij hem terug zou komen. Ik liep weg en hij zei; ‘Quetzaltenango bedoel je? Dat is 40 quetzales.’ Haha, jammer joh! Ei.. Toen dacht ik even; wat is het toch chill dat ik Spaans kan en weet hoe het werkt met bussen. Anders had ik waarschijnlijk een shuttle genomen en die zijn véél duurder dan de chickenbusses. Wel wat comfortabeler, maar niet veel veel sneller. Dus zo’n taal spreken is wel handig.

In de bus kwam ik een andere toerist tegen; Erwin uit Argentinië. Hahaha, ik heb wel geluk met het ontmoeten van tegenstanders :D. Hij had nog niet echt een idee waar hij heen ging, dus hij ging maar met mij mee.
Pfft, en dan onderweg. De afstand tussen de banken is zo kort dat ik niet met mijn benen vooruit kan zitten. De banken zijn tweepersoons, maar het is gewoon met z’n drietjes naast elkaar. De bagage gaat op het dak. Er is 1 chauffeur en 1 man die rondgaat om het geld te vragen en de bagage op het dak te gooien en eraf te halen. En wat een capriolen haalt die uit zeg! De buschauffeur rijdt uiteraard hard en die ander gaat gewoon via de achteruitgang, buitenom de ladder op naar het dak en komt vervolgens voorin de bus weer te voorschijn. Fascinerend. Onderweg als de bus wat langzamer rijdt, springen er jongens op met bijvoorbeeld fruit of water om te verkopen, achterop de bus en gaan via de achteringang naar binnen en na een tijdje springen ze weer van de bus af. Ze gaan dan denk ik met een bus de andere kant op weer terug. Genoeg te zien onderweg. Toen we op het overstappunt waren, had iemand mijn backpack al op de andere bus gegooid en werd ik die bus ingeduwd. Ideaal. En wat een prachtige omgeving! Torenhoge bergen, fantastisch!
Na een tijdje kreeg ik die bus wel echt last van m’n rug en ben ik even gaan staan. Was óók niet heel chill, maar even afwisseling. Toen we er bijna waren was het gelukkig wat rustiger in de bus en had ik wat meer ruimte. Ik kwam in gesprek met iemand die z’n leven al in Quetzaltenango (Xela in Maya) woonde, Jose, en vertelde er graag over. Dat het de tweede grootste stad van Guatemala was na Guatemala-stad en dat het op zo’n 2500 meter lag. Dat je ’s avonds niet alleen over straat moest, omdat er kans was op beroving, maar dat het verder vrij rustig was, zeker in het centrum, waar mijn hostel is. Hij vertelde waar we het beste uit de bus konden gaan om een goedkope taxi te krijgen, dus dat gedaan. Jose, bedankt! Ik liet het adres zien van het hostel dat ik gereserveerd had aan de taxichauffeur. Bij het hostel aangekomen kon de receptioniste m’n reservering niet vinden, maar er was gelukkig ruimte voor nog 2 personen. Erwin zou 1 nacht blijven en ik wilde 2 nachten blijven.
Het was 8 uur toen we aankwamen bij het hostel was het 8 uur (9 uur in Mexico, dr is blijkbaar een uur tijdsverschil, haha) en na 8,5 uur reizen was ik kapot, dus meteen naar bed. Toen ik in de kamer kwam hingen de huisregels van het hostel aan de muur. Toen ik zag wie het ondertekende, Hostel Black Cat, moest ik even hardop lachen; Het was het hostel wat mijn zus me aangeraden had een dag van te voren, maar ik had 2 dagen eerder bij een ander hostel gereserveerd, haha. Ik was dus gewoon bij totaal het verkeerde hostel :D. Ach jaaa, toen maar slapen.