Verjaardagsweekend en autopech

Rodrigo, de beste vriend van Gwen, zou 19 mei 31 jaar oud worden en dat wilde hij goed vieren. Hij had daarom een ‘cabaña’ gehuurd in Palenque voor de zaterdag ervoor. Een cabaña is een huisje met meerdere kamers, een soort centerparcs huisje. Zaterdagavond werden we opgehaald door Eric met zijn 7-persoons auto. Voorin Eric en een Betty, in het midden Gwen, Yasmin, Miguel (Rodrigo’s vriend) en ik en achterin Rodrigo en Alberto met een koelbox in het midden. Érg knus. Er was geen plek meer voor onze rugzakken, dus die hadden we maar met een touw op het dak geknoopt.
Daar gingen we! Anderhalf uur geplet, maar het was wel héél gezellig. :D
Om bij de cabaña aan te komen, moesten we een heel stuk over een zandweg door de bergen en de jungle, maar het was de moeite waard! Voor zover ik het kon zien in het pikkedonker, zag het er heel leuk uit! Toen we uitstapten zaten de rugzakken gelukkig nog op het dak, dus even omgekleed en klaar voor de party. Omdat het een losstaande cabaña was, konden we gewoon muziek draaien en lawaai maken, zonder iemand te storen. Er ontstond uiteraard honger en Eric en Alberto werden op pad gestuurd om taco’s te halen. Ze kwamen terug met maar liefst 80 taco’s, haha. Honger over!

De volgende dag stormde Rodrigo onze kamer binnen: ‘Alberca-time!’ Zwembad! Uit bed gerold in bikini en met handdoekje onder de arm richting het zwembad, waar de muziekinstallatie al geïnstalleerd was en Miguel bezig was de barbecue aansteken. Goéd leven.
Even koffie besteld voor iedereen, want dat was nog wel even nodig en toen een duik in het zwembad. Héérlijk. We hadden het hele zwembad voor ons zelf. Het is namelijk laagseizoen, dus we waren ook een van de enigen die een cabaña hadden gehuurd.
’s Middags was het tijd voor de barbecue en Rodrigo had vlees van huis meegenomen. Zijn vader is boer, dus het was vlees van eigen koe. En lékker! Gevalletje; even zwembad in, paar baantjes zwemmen, ruimte maken voor méér voedsel.
Later in de middag waren er wel wat meer mensen bij het zwembad, vooral locals, die voor het zwembad kwamen. Die hadden ook hun eigen eten en drinken mee en waren ook akelig aan het chillen.

Helaas was het om 6 uur tijd om te gaan, omdat we allemaal moesten werken de volgende dag. Dus tassen weer op het dak en volgens mij had die barbecue ervoor gezorgd dat iedereen was gegroeid, want het leek nóg krapper.
Bij het wegrijden leek de auto al een beetje moeite te hebben met ons, maar dat was ook niet zo gek. Helaas besloot hij er na een halfuurtje, net na de afslag de snelweg op richting Villahermosa, in the middle of nowhere, helemáál mee te stoppen. Eric liet ‘m uitrollen tot een bushalte (achteraf, godzijdank) en daar stonden we dan.
Iedereen keek met verstand van zaken onder de motorkap, maar het bleek dat we er eigenlijk geen verstand van hadden.. De auto wilde niet meer starten, dus ze dachten dat het de accu was. Eric had geen startkabels, maar aan de andere kant van de weg stond een auto geparkeerd en daar stonden wat mensen omheen, bier te drinken. Ja, dat is blijkbaar iets wat je doet in de middle of nowhere op de snelweg..
Dus ik stelde voor om daarheen te gaan om te vragen of zij misschien startkabels hadden. Uiteindelijk kreeg ik als tolk Miguel zo ver om mee te gaan, ze leken niet zo goed te durven? Dus met gevaar voor eigen leven woest huppelend de snelweg overgestoken. Het is maar een tweebaans, maar wel heel druk. Erg spannend. Toen we bij de mannen aankwamen, bleek dat ook zij geen startkabels hadden, maar ze stelden voor om de accu zelf op te laden met hun auto. Dus weer met gevaar voor eigen leven naar de andere kant en het nieuws gebracht. Jammer genoeg was het een ander type accu, ofzoiets, dus dat kon niet. Om de levensgevaarlijke oversteek te vermijden, zwaaide ik maar woest naar de mannen en riep; ‘NO GRACIAS’. Volgens mij begrepen ze dat wel.
Ondertussen werd er al gebeld naar sleepwagens en taxi’s. Gelukkig was Eric verzekerd en zou de sleepwagen niet veel geld kosten, maar het zou wel lang gaan duren.

Rodrigo had net een taxibedrijf opgehangen die 4300 pesos vroeg voor 4 personen, wat neer zou komen op 1075 pp > 60,70euro. Pffft.. Eric had inmiddels telefoon gehad van de sleepwagen dat die er rond half 10 zou zijn. Betty en Alberto zouden met hem wachten.
Ondertussen was er een local nieuwsgierig komen kijken wat er gebeurde bij de bushalte, waar blijkbaar nooit iemand komt. Hij vertelde dat er ieder uur een bus langskwam en dat om 9 uur de laatste bus zou komen. Het was half 9, dus dat was goed nieuws! Door onze enthousiaste reactie, zag de man het als zijn taak om op de wacht te staan en in de verte te turen of de bus eraan kwam. Ik zweer, die kon je nergens mee afleiden.
We waren in totaal anderhalf uur bij de bushalte gestrand, maar om 9 uur kwam de bus inderdaad en waren we gered! 70 pesos, ongeveer 4 euro! Dat was het betere werk. Omdat de bus in Villahermosa langs onze afrit zou reden, vroegen we de buschauffeur of hij daar misschien kon stoppen en dat wilde hij.
En echt, die bussen hier. Ik ga tegenwoordig ook weleens met de bus naar mijn werk in Pichucalco en nu dus deze. Ik kijk er gewoon naar uit. Heerlijke stoelen met heel veel beenruimte, die steil achterover kunnen, airco aan. Ik was bijna in slaap gevallen toen de buschauffeur riep; ‘Chickas, Altozano!’ Onze stop.

Dus daar stonden we dan. Wéér op het midden van de snelweg. We moesten dus naar de overkant. Dit keer vierbaans en een betonnen muurtje ertussen. Gelukkig was het niet heel druk, maar toen ik halverwege het betonnen muurtje was, kwam er zo’n Road-Train-Vrachtwagen van 150 meter en 3 trailers voorbij met 130 km per uur, waardoor ik er bijna afwoei wat heel tragisch had kunnen aflopen…
We kwamen alledrie levend aan de overkant en toen stonden we voor de afrit naar Altozano, ons dor. 2,5 km verder… Ja niet heel ver, maar het was al laat en ik wilde gewoon een lift. Gwen en Yasmin lachten dat dat waarschijnlijk niet zou gebeuren en dat we gewoon moesten lopen.
Ongeveer 7 seconden later stopte er een auto met Omar, een buurman van ietsjes verderop in Altozano die ik ken van het zwembad op zondag, omdat dat een vriend van een vriend van mij is…

‘Willen jullie een lift?’

:D

Nu weer even over op het educatieve, culturele deel van de blog.
Ik had het al wel vaker meegemaakt, dat we zelf eten meenemen naar een plek waar ook een restaurant is. We hebben het in Cancún zelfs voor elkaar gekregen om bij een superchique restaurant met een balkon met uitzicht op zee, onze eigen pizza mee te nemen, van het ‘puntje-pizza-voor-20-pesos-kraampje’ verderop.
Ook hier weer bij het zwembad bij de cabaña in Palenque. Genoeg tafels en stoelen, grote keuken, ruime menukaart. Bijna iedereen neemt zelf eten en drinken mee. Koelboxen, barbecues, alles.
Dat zou je in Nederland dus nooit kunnen doen. Ik denk ook niet dat het echt goed is voor de omzet van de restaurants… Maar wel weer meer betaalbaar voor de gasten. Het is dus eigenlijk net andersom.

En dan, muziek, harde muziek in openbare plaatsen. Hier waar ik woon in Altozano is dus ook een zwembad en daar zitten we zondags weleens en neemt Omar zijn speaker mee. In Palenque hadden we een laptop met speakers, dus dat kon nog net wat harder.
Ik vind het zo fascinerend dat niemand zich eraan lijkt te storen. Ik hoor meestal bij de partij die de herrie maakt, dus ik stoor me er ook niet aan. Maar je zou toch denken dat een gezin dat op zondag voor z’n plezier naar een zwembad gaat, niet zit te wachten op vrij harde muziek.. Maar ik heb ze echt goed geobserveerd, tijdens verschillende gelegenheden, omdat ik weleens denk; dit kánn toch niet! Maar echt, soms zie je zelfs een hoofdje bewegen op de muziek of onderwatersalsa.
Zouden ze zich er echt niet aan storen of leggen ze zich erbij neer, om confrontatie te voorkomen?
Ik ga het een dezer dagen toch een op de man af vragen, want ik ben écht benieuwd.

Het laatste puntje gaat over de autopech. Ook weer fascinerend hoe dat gelopen is. Het ging echt zo: ‘Oh shit, de auto doet het niet meer…’ Dus iedereen eruit. De mannen eerst even gekeken of er een snelle oplossing was of in ieder geval iets wat ze eventueel zelf zouden kunnen repareren. Dat bleek niet zo te zijn, dus werd er hier en daar een telefoontje gepleegd en hoewel het onduidelijk was hoe het nou verder moest, was iedereen zó relaxt! Ik heb het al vaker gezegd, maar zelfs tijdens een stranding in de middle of nowhere, wat nog weleens heel lang zou kunnen duren en heel veel geld zou kunnen gaan kosten, blijven ze zoooo relaxt. ‘Het valt allemaal wel mee’.
En hoewel ik me wel een beetje zorgen begon te maken, pikkedonker, geen licht, miljard muggen, zin om te slapen, viel het ook dus allemaal wel mee. Eigenlijk verliep alles zelfs heel voorspoedig! Eric, Betty en Antonio waren ook maar een halfuurtje later dan wij thuis en de verzekering van Eric vergoedde alles. Hier kan een zichzelf-snel-opfokkende Hollander nog wat van leren!