Palenque en Feria

Zondagmiddag BBQ
Ik was het weekend na de vorige blog bij Mary. Zijn woont op het terrein waar de therapieën gegeven worden; el Rancho. Ze heeft geen auto, dus beweegt zich voort met openbaar vervoer. Hele dagen rijden er Pochi’s heen en weer. Dat zijn scooters met 3 wielen, waar mensen achterin zitten. Meestal zijn de chauffeurs eigenaar van de Pochi en die passen hun Pochi aan hun wensen en voorkeuren. Oftewel, ze hebben allemaal een enorme geluidsinstallatie of er hangen vlaggen, van Mexico of Tabasco achter. Geniaal, komt zo’n er zo’n ding aangescheurd met kneiterharde muziek, 5 mensen achterin gepropt.
Mary en ik gingen die zaterdagavond even langs bij haar familie een dorpje verderop en op zoek naar taco’s. Dus we gingen met de Pochi. Geniaal, de chauffeur had er ook schik van, want hij nam een toeristische route en we hoefden alsnog maar 7 pesos te betalen. (35cent)
Je hebt hier veel ‘dorpjes’. Dat zijn een soort wijken met allemaal dezelfde huizen en een hek eromheen. Je moet je legitimeren als je naar binnen wilt. Het is dus als bescherming. De familie van Mary woont ook in zo’n ‘dorp’. Op de foto’s zie je hoe het er daar uit ziet. Best leuk! Maar de huisjes zijn heel klein en er zijn superveel parkeerplaatsen, maar niemand heeft een auto… We gingen op bezoek bij een nichtje van Mary en die woont samen met haar man en in hetzelfde blok wonen haar halfzusje, de moeder van het halfzusje en de nieuwe man van die moeder van dat halfzusje. JA ECHT, heel vaak moet ik 3 keer vragen aan iemand hoe iemand z’n familie in elkaar zit, want het eigenlijk nooit; vader, moeder, kind, kind. Maargoed, die vader van dat halfzusje heet Jesús en Jesús heeft een vrachtwagen. En wát voor een. Ik moest met ‘m meelopen om ‘m te bekijken. Eerst een rondje eromheen ‘Ja, mooi!’ En toen erin. Van álle gemakken voorzien. Airco, ventilator, dvd-speler, houder voor drinken, surroundsound, écht, je kan het zo gek niet bedenken of hij heeft het in z’n vrachtwagen. Er moest natuurlijk ook nog even een rondje gereden worden en 1000 keer ‘Sí!’ antwoorden als hij vroeg; ‘Te gusta?!’ (Vind je het leuk?!) :D

De volgende dag nodigde hij ons uit om te komen BBQ’en. Zo gezegd, zo gedaan. We kwamen daar aan en er waren nog wat vrienden van Jesús. Hij zette een stoel voor me neer, dus ik ging gewoon bij hun zitten. Mary moest nog even wat doen, maar toen zij beneden kwam met haar nichtje en die moeder van dat halfzusje van dat nichtje… zucht, gingen ze een heel stuk verder aan een tafel zitten. Dus ik zat daar ‘O oh,’ hier gaat iets mis. Toen maar even naar binnengeweest en onopvallend van tafel veranderd. ‘Zitten jullie nooit met mannen en vrouwen aan tafel?’ Nee, dus. Weer wat geleerd.
Later, kom ik zo op terug, ontmoette ik andere mensen (hogere klasse) en daar is dat allemaal wat minder strict.
Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik de cultuurverschillen opmerk. Daarbij spreek ik de taal veel beter dan dag 1 en dat is natuurlijk fijn, maar met meer taal komt ook meer verantwoordelijkheid. Je kunt je beter uitdrukken, maar je kunt ook verkeerde dingen zeggen. En het nare daarvan is, is dat je er op het moment zelf niks van merkt, omdat ze gewoon aardig en beleefd doen, maar dat je dus achteraf hoort dat je iets verkeerd gezegd hebt. Ik zeg het nu alsof het me constant overkomt, maar dat is ook weer niet zo. Het is gewoon belangrijk om te weten dat het zo werkt.

Palenque
Patricia en Rafael zouden met vrienden (peetouders van hun dochter Alexandra) een weekendje naar Palenque gaan en vroegen of ik mee wilde. Palenque is hier zo’n 2,5 uur vandaan en staat bekend om haar ruïnes en mooie jungle. Ze hadden een kamer in een hotel gereserveerd, maar dat was een beetje te hoog gegrepen voor mijn schaarse budget hier, dus ik ging in de stad zelf in een hostel. (6,70 per nacht, nice :D) Hun hotel was ietsjes buiten de stad en grensde aan een rivier, en daar mijn eerste duik in Mexico genomen. Tjuuus, dat was fijn. ’s Avonds hadden Rafael en de peetvader van Alexandra kip gehaald en dat hebben we gegeten aan de rivier. Daarna gingen we naar Pan Chang, een restaurant in de buurt van de ruïnes, waar altijd live muziek is. En heeeeel veel hippies. Was erg leuk. Daar kwam ik in gesprek met Ruben, een oudere zoon van de eerste vrouw van de peetvader van Alexandra. :D Blijft leuk, die familiebanden. We hadden besloten dat het na Pan Chang nog geen tijd was om te slapen, dus vroegen we bij het hostel of er wat was. Er was één tent de moeite waard, dus daar gingen we naartoe.
De volgende dag gingen Ruben en ik naar de ruïnes. Echt, supermooi. Erg warm, erg veel trappen, dus topsport beoefend daar, haha. ’s Middags haalden we een paar biertjes bij Oxxo (ik zweer, soort minisupermarkt, die zitten OVERAL, heel handig) en hebben we de rest van de dag in het zwembad bij het hotel gechilld. ’s Avonds nog even een drankje gedaan bij mijn hostel en daar kwam ik zowaar een bekende tegen! Een vriend van Gwen was daar ook. Kleine wereld. Volgende ochtend weer terug naar Villahermosa. Móói weekend!

Verschil in stappen in Nederland en Mexico
Vanuit de ervaring van dat ene avondje in Palenque en 2 dagen Feria hier in Villahermosa afgelopen weekend. Als je binnenkomt word je verwezen naar een tafel. Dat is dan jouw tafel, voor de rest van de avond. Mensen dansen niet echt, maar zitten of staan om de tafel. Je hebt je eigen ober en die houdt alles in de gaten. Bij wijze van als je een slok hebt genomen vult hij het weer bij. Als je naar de wc gaat is er een meisje die je na het handenwassen een handdoekje AANGEEFT. Man, ik wist niet wat me overkwam. Er is ook altijd wc-papier, ook een openbaring. Muziek staat wel altijd súperhard.
Oja, het mooiste verschil, is dat ze hier veel regaetton en salsa hebben en dat ze het daadwerkelijk kunnen méé kunnen zingen. Bij mij gaat het altijd zo: ‘Suavementeeeeeee, besáméee, sdhoifbeurfsoifuhskidfihofns, suaaave, suaaave, suaaaave…’En ze kunnen allemaal salsa dansen en doen dat ook graag.

Gister waren we op bezoek bij een vriend van een vriend. Hij woont ook in zo’n ‘dorp’, hetzelfde als Gwen, en ze hebben daar een gemeenschappelijk zwembad. Zoals ik al zij is dat gescheiden zitten van mannen en vrouwen niet áltijd het geval en kon ik bij deze mensen gewoon ‘gewoon’ doen. Heerlijk in het zwembad, hitjes erbij, superzondag.
Over de reden dat ik hier bén, de stage, is er niet zoveel nieuws. Ik begin de slag te pakken te krijgen van de therapieën, begin te wennen aan het ritme van hoe de dingen gaan en ik begrijp steeds meer Spaans. Psychotherapie en Coaching door middel van paarden is echt heel interessant en hoe meer ik begrijp wat er gezegd wordt, hoe meer ik snap hoe het werkt. Bij DIF, de andere organisatie waar ik werk, ben ik nog niet zo vaak geweest, dus daar zal ik een andere keer over vertellen.
Hasta luego!