2 weken

Hollander op Mexicaanse snelweg, deel II
Mary en ik zouden dus ‘even’ naar Villahermosa gaan, maar op de snelweg bleek het helemaal vast te staan. Hoop getier van de buschauffeur en hij probeerde zijn busje op alle mogelijke manieren tussen het verkeer te wurmen. Ik dacht alleen maar; gelúkkig is het vandaag niet zo warm en ik heb water mee, want het is wel erg knus in zo’n busje, hoor. Iedereen hing uit het raam en vroeg aan elkaar wat er aan de hand was. ‘Ongeluk? Waar dan, bij die en die voor? Gebeurt wel vaker.’ Als ze iedereen uit het eigen voortuig hadden gesproken over wat het mogelijk zou kunnen zijn, stapten ze uit om het met hun medeweggebruikers te bespreken. ‘Het zou ook nog dit en dat kunnen zijn…’
Als er dan weer een metertje over 40 iets van vooruitgang was, stormden de chauffeurs weer naar hun auto en gaven een bult gas om vervolgens weer boven op de rem te staan, uit te stappen en met andere weggebruikers te bespreken wat het mogelijk zou kunnen zijn.
De tweebaansweg was inmiddels een driebaansweg geworden (vluchtstrook) en opeens kwamen er ook aan de ándere kant van de weg, de tegenliggers, auto’s van achter. Iemand had besloten dat het een goed idee was om te gaan spookrijden, dat rijdt tenminste lekker door, en anderen volgden. Ik kreeg tranen in mijn ogen van het lachen toen ze vrolijk zwaaiend voorbij kwamen. Gelukkig was het rustig de andere kant op, dus te tegenliggers reden al wel op de rechterbaan, en zo was de linkerbaan dus vrij, voor ons! Onze buschauffeur bedacht zich geen moment en ging KEDOENKEDOENG over het stoepje dat de twee tegenliggende wegen scheidt en voegde in en gáán.
We reden dus aan de verkeerde kant van de weg, maar het reed inderdaad lekker door, dus waarom ook niet. Ik begin er al een beetje aan te wennen. :D
Er bleek een vrachtwagen tegen een boom aan gereden te zijn. (als echt (ramp-)toerist uiteraard een foto gemaakt, zie foto’s) Het was nog even rumoerig in het busje, over wie zijn of haar theorie over het ongeval het dichtst bij kwam en toen dat was besloten was het weer rustig en reden we weer gewoon verder.

Bol
In Villahermosa zijn we naar het centrum gelopen. Ideaal zo’n gids die de weg weet. Daar hebben we gegeten in een tentje met plastic stoelen, ventilator en keiharde tv. Ik was zeer benieuwd naar het eten… Maar dat is gewoon altijd goed! Ik heb nog geen één keer niet lekker gegeten hier! Kun je ook wel zien aan de Mexicanen. Veel zijn er eigenlijk best dik. Ik denk ook omdat er overal zoveel mais in zit, dat vult wel goed, zegmaar. Ik zal m’n best doen om niet tonnetjerond terug te komen, maar het is allemaal zoooo lekkerrr! Rico, rico!

Payday
Zaterdag was het 1 maart. De eerste van de maand is het altijd payday op el Rancho. In de agenda wordt opgeschreven wie wanneer komt en dan wordt er betaald. Vooraf dus. Vorige week zaterdag waren er 15 cliënten en vandaag 8. Rafael legde uit dat dat iedere keer hetzelfde liedje is. Mensen vinden die therapieën heel leuk, maar het betalen niet, dús dan komen ze maar niet. Dat is dus ook de reden dat hij ze vooraf laat betalen. Hij werd er een beetje moedeloos van, dat begrijp ik wel. Zo is Mexico, legt hij uit. De afgelopen week hebben we veel geoefend met de therapie en ik begin het steeds beter te begrijpen. De taal zit er nog niet goed genoeg in om precies te begrijpen wat de cliënten allemaal vertellen, maar ik begin het idee te snappen. Hierover in volgende blogs meer.

Stagebegeleider
Het is als je stage wil gaan lopen, van belang dat je stagebegeleider gediplomeerd psycholoog is. Rafael is gecertificeerd EAGALA uitvoerder (psychotherapie door middel van paarden), maar geen gediplomeerd psycholoog. Patricia (de Nederlandse vrouw met wie ik een jaar contact heb gehad voor deze stage, de vrouw van Rafael) heeft voor mij gezocht en is uitgekomen bij Gwen, ook omdat zij Engels spreekt, is gemakkelijk in het contact met school. Ze helpt soms met de therapieën van Rafael. Ik had nog nooit direct contact met haar gehad, maar altijd via Patricia. Ik had haar vrijdag een mailtje gestuurd of ze een keertje wilde afspreken. Zaterdag stond ze opeens voor mijn neus! Ze is blijkbaar niet zo van het mailen. Een hip mens en ze kan goed Engels. Ik heb haar uitgelegd wat ik (en school) van haar verwacht en dat vond ze allemaal prima. Het is niet zoveel werk. Ik legde haar uit dat ik me een beetje zorgen maak over het aantal uren dat ik draai bij el Rancho en ik vroeg me af of het niet mogelijk was om 1 of 2 dagen met haar mee te gaan naar haar werk. Ze was er erg enthousiast over en zou het met haar baas overleggen. Ik wist eigenlijk helemaal niet waar ze werkte..

Nederlands!
Zondag ontmoette ik Patricia voor het eerst. Ze werkt als reisleidster en kwam zaterdagavond terug van een reis. Wel een jaar contact gehad, maar elkaar nog nooit gesproken in het echt, dus we hebben even flink bijgekletst. Ze is een echte Nederlandse aanpakker en belt veel bedrijven om reclame te maken voor het coaching con caballos. Meestal lukt dit ook en komen ze langs. We gaan samen bezig met een voorlichting en een filmpje. Wel fijn om na 10 dagen weer een Nederlands te praten, na al dat gehakkel van mij in een soort van Spaans. Ik ga ook Alexandra (hun dochter) Nederlandse les geven. Ze kan het wel verstaan, maar niet spreken. Het is wel grappig om te horen dat als we oefenen, ze wel een zachte G heeft, net als haar Brabantse moeder. Dat zit dan dus toch ergens.

Chillen en rangen en standen
Zondag appte Gwen of ik geen zin had om ’s middags wat met haar te gaan doen. ‘Je zit er al ruim een week, laat ik je weer een andere kant van Villahermosa zien.’ Superaardig! ’s Middags haalde ze me op. Rafael had me al verteld over de rangen en standen in Mexico. (Ik kan er nog steeds niet bij, ik vind het zó ouderwets) Gwen hoort bij de hogere klasse. Haar ouders hebben geld en ze is naar de beste universiteit van Mexico geweest. Ze kwam me ophalen in haar Jeep en we reden naar een vriend van haar. Hij en zijn vriend gingen met ons mee en we gingen toeren. Eigenlijk heel normaal voor mij voor een zondagmiddag, haha, jungs. Ze vertelden veel over de stad en over verschillen in klasse. Ik ben daar erg door gefascineerd. Ik hoor gewoon in de hoge klasse, omdat ik blank/blond ben.. Er is niks wat je daar aan kunt veranderen. Ik moet eigenlijk niet op zaterdagavond gaan stappen met mensen van een ‘lagere klasse’, want dat is simpelweg gevaarlijk, omdat je negatief opvalt. Dat zeggen zowel Patricia en Rafael, hun buurvrouw en Gwen en haar vrienden.

Ik vind dat ZO APART.

Palenque en Cancun bijvoorbeeld zijn helemaal niet gevaarlijk, omdat daar veel meer toeristen zijn en je dan dus niet opvalt.
Pfft, daar moet ik nog even aan wennen. Dat is wel een erg groot verschil met Nederland, ouderwets gedoe. Maar goed, toen ik klaar was met me daarover opwinden, waren we met pizza (hawaii <3) en al aangekomen bij Gwens mooie huis en hebben we de Oscars gekeken, dat hier dus wel op een fatsoenlijk tijdstip wordt uitgezonden, awesome.

Bijbaan
Maandagochtend haalde ze me op en gingen richting haar werk in, Pichucalco (onthoud ik natuurlijk niet, dus ik noem het PIKACHU). Het was een rit van anderhalf uur en hoe verder we wegreden van Villahermosa, hoe mooier het werd! Kilometers bananenvelden en na een tijdje heuvels en bergen. Prachtig! Ik heb niet echt mooie foto’s kunnen maken, want ik zat dus in een rijdende auto. Maar echt adembenemend, ik zal binnenkort betere foto’s maken!

Aangekomen in Pikachu was ik zenuwachtig, want Gwen zei dat haar baas me ging interviewen. Wat dan, wat gaat ie vragen dan, moet ik mn CV mee, ik heb ‘m niet vertaald! er staat toch niks nuttigs in, WAT GAAT IE VRAGEN DAN.
Toen ik daar aankwam, keek hij met met grote ogen aan en gaf me een trillend handje. Hij was nog veel zenuwachtiger dan ik! ‘Wil je hier komen werken?’ vroeg hij bijna verbijsterd. ‘Ja, graag, maar ik kan alleen op maandag en donderdag’. Hij: ‘Oké, geen probleem! Wat je wil, je moet maar kijken welke gevallen je interessantst vindt.’
Damn, druk gemaakt om niks. Het is voor hem namelijk heel interessant om een buitenlandse stagaire te hebben. (klasse verhaaltje..) Wát een interview, haha. Dus daar werk ik nu dus ook.
Het bedrijf heet DIF. Een instantie vanuit de overheid die voornamelijk gezinnen met problemen helpt. Doordat het vanuit de overheid is, is het gratis, daardoor is het heel druk en gaan de sessies achter elkaar door. Ze werken altijd in tweetallen, eentje stelt vragen eentje observeert, dus ik mag de komende tijd observeren. Ik moet echt veeeeeeeeeeel beter Spaans spreken om daadwerkelijk vragen te kunnen/mogen stellen. Maar het gaat iedere dag een beetje beter.

Ik zal de volgende keer verder vertellen over DIF ander hou ik nooit meer op met typen.. Ik ben echt blij dat het zich hier begint vorm te geven en dat ik zoveel te doen heb. Chilllllllll!

Adios Amigos!