Eerste dagen stageplek

Ik ben nu een week in Villahermosa en de tijd vliégt.

Terapias
Zaterdag is de langste dag wat werk betreft. 15/16 therapieën van 9 uur tot een uur of 5/6. Veel kleine kinderen met autisme die voor de therapeut op het paard zitten en deze past bewegingstherapie toe. Hoofdje van links naar rechts, voor naar achter, armpjes, beentjes.. Ik weet eerlijk gezegd nog niet precies het doel hiervan, maar ik kan wel zien dat kindjes heel ontspannen zijn.
Er was 's ochtends ook een jongen die op school gepest werd en leert in de therapie om voor zichzelf op te komen door middel van een paard. Ook een gevalletje 'IK WEET NIET WAT ER GEZEGD WORDT, WANT IK VERSTA ER GEEN BAL VAN', maar ik kon wel zien dat hij er eigenlijk heel zelfverzekerd uit zag in de omgang met het paard. 's Middags hielp ik ook mee. Bij kinderen die alleen op het paard zitten, loopt er iemand voor om het paard te leiden. Aan weerszijden lopen twee anderen, om ervoor te zorgen dat het kind er niet links of rechts afglijdt. Je houdt de stijgbeugel bovenin vast en omklemt het been met je arm. Vrij zwaar wel eigenlijk, haha, vooral in draf. In 34 graden...
En zo zijn er verschillende therapieën die ik heb gezien, maar nog niet per sé begrijp. Vooral door taal.
Ik hoop binnenkort een betere uitleg te geven, maar dan moet ik het eerst zelf snappen natuurlijk.

Collega's
Mijn collega's zijn Mary, Armando, Pablo en José. El rancho ligt op 20 km van 'ons' huis en José woont er tegenover. Dankzij hem zijn de stallen gedaan en staan de paarden opgezadeld en wel klaar als wij aankomen. De eerste keer dat ik tegen José zei: 'Ik heb dorst,' José staat op, trekt een cocosnoot uit een boom, hakt het puntje eraf en geeft het aan mij. 'Alsjeblieft.' Haha :D
Pablo is een jongen van 18, erg blij en heeft een voorliefde voor het keihard afspelen van Mexicaanse muziek op zijn telefoon tussen de therapieën door. Ondanks dat (HAHA) doet hij erg stoer, maar is heel erg goed met kinderen. Ze vinden hem heel leuk. Hij werkt alleen op zaterdag.
Armando is van alle markten thuis. De klusjesman, maar wordt ook ingezet tijdens therapieën om mee te lopen. Hij woont ook in 'ons' huis en doet daar ook veel klusjes. Rustige man, maar heel vriendelijk.
En dan is er Mary. Mary is 23 jaar en echt een heel leuk mens! Ik ken haar in eerste instantie van de therapieën. Zij is na Rafael de 'hoofdtherapeut' en bepaalt wat er in de therapie gebeurt. Ze is echt heel goed met kinderen en met het inschatten van situaties, troosten op de juiste momenten en streng zijn op de juiste momenten. Ze is altijd heel vrolijk en kan echt gieeeeren van het lachen, wat heel aanstekelijk werkt, want de sfeer is eigenlijk altijd heel goed. Echt een blij en enthousiast kind, ik hou ervan. Omdat de moeder van Alexandra, Patricia, op reis is en zaterdag terugkomt, is Mary ook een soort au pair. Ze woont normaliter in el Rancho, maar nu al sinds ik hier ben hier.

Idioma
Iedereen neemt de tijd om mij dingen uit te leggen. Dat vind ik echt ontzettend aardig, want het lijkt me redelijk irritant dat ik alles vraag of heel dom kijk als ik iets niet snap. Als ik een woord niet begrijp, leggen ze het op een andere manier uit of ze beelden het uit, haha. Ik ben ook nu op het punt in mijn Spaans, dat ze me verbeteren als ik de verleden tijd niet gebruik. Het gaat echt snel, gelukkig. Ik hoor dan ook de hele dag Spaans, tv, radio, therapieën, ouders van kinderen etc.

Hollander in Mexico op snelweg
Dit zou ik al Hollander het leukste stukje vinden. Als Hollander in Mexico op de snelweg zijn er namelijk een aantal dingetjes die opvallen, die iets anders gaan dan bij ons..
Ik heb toevallig een goede vriend die met auto's werkt en deze ook mag keuren... Ik ben oprecht benieuwd hoe veel auto's hier door de APK zouden komen. :D Ik ben wel blij met 'onze auto', want die is goed en Rafael kan goed rijden. Ik zit veel in de auto, dus ik kan nog wel wat dingetjes noemen.
Er rijdt veel politie rond. Blauwe pick ups en meestal staat er een agentje of drie achterin streng om zich heen te kijken. Er rijden veel van dat soort pick ups rond, waar mensen achterin staan of zitten, ook op de snelweg.
Langs de snelweg staan er hier en daar jongens of meisjes heel hard met een rode vlag te zwaaien; etenstijd. Een wegrestaurant is vaak een dak op palen met veel tafels en stoelen. Het is er ook altijd druk.
Het wegdek in Villahermosa stad is echt niet normaal. Er kunnen echt gaten van een halve meter in het wegdek zitten. Toch zijn volgens mij de meeste mensen er zich wel van bewust, want ik heb er nog eentje gelanceerd zien worden. Oja en dan die DREMPELS, daar is dat hobbeltje bij Groenouwe niks bij. Een drempel is een rechthoekig stuk wegdek dat zonder aankondiging ergens 20 cm de grond uitsteekt. Het enige wat je kan doen is de auto uit laten rollen, bijna stil staan en dan heel voorzichtig eerst de voorwielen dan de achterwielen. Zo kunnen er zo een stuk of 4 achter elkaar zitten op een stukje weg van 500 meter in de bebouwde kom.
Op de snelweg kun je alleen rechtdoor of rechtsaf. Logisch, maar er zijn niet zoveel viaducten, dus als je aan de linkerkant van de snelweg moet zijn, moet je doorrijden tot de eerstvolgende Retorno. Een retorno is een punt in de snelweg dat je kunt keren. Je gaat dus vanuit de snelrijdende linkerbaan stilstaan... om dan vervolgens op de snelrijdende linkerbaan de andere kant op terecht te komen... Dan kun je dus de afslag nemen die je wilde. Tis wat.

Domingo
Zondag is chilldag. We zijn 's middags naar het park geweest met z'n allen en Alexandra. Ik weet oprecht zeker dat Mexicanen chillen hebben uitgevonden. Dat kan niet anders. Na een lange tijd zoeken naar een parkeerplek, stonden we in het park. Net als iedere willekeurige bewoner uit Villahermosa. Mensen wandelen een beetje rond, zitten wat, eten wat, (staren mij en Alexandra met grote ogen aan 'Rubias!' blond/blank) en wandelen weer verder. Mary vond het een goed idee om me mee te nemen naar de top van de toren voor een uitzicht over Villahermosa. Is natuurlijk ook een goed idee, maar een trap op met 35 graden is gewoon nooit echt superfijn ofzo. Gelukkig was zelfs de trap lui; lange lage treden; je hoeft maar héél iets je voet op te tillen. Uitzicht was de moeite waard. Voor kinderen is er genoeg te doen, van speelapparaten, tot een piratenschip, tot een fietsbaan. Zie foto's.
Weer beneden aangekomen wezen veel mensen naar de rivier. Er stonden wel 'pas op' bordjes, maar dit was gewoon een echte! Krokodil! Awesome! Sowieso die beesten hier. Ik durf bijna te zweren dat er hier meer witte reigers rondvliegen, dan duiven in Nederland, maar dat is misschien wel een beetje te overdreven. In de tuin zijn ook veel kolibrie's, zwarte vogels die er in bepaald licht blauw uitzien en een heel grappig geluid maken en veel meer. Ik zal me er eens in verdiepen.
Bij el Rancho, zag ik opeens een ENORME hagedis. Een leguaan! Die wandelde daar op z'n gemak een beetje rond en ging vervolgens een boom in waar z'n 4 (!) Iguanachicks ook aan het chillen waren. Tis wat!

Maandag zijn Mary en ik naar het dorp gewandeld, over het marktje gelopen en hebben kip gegeten aan de snelweg. We gingen met de bus weer terug. Of nouja, busje. Hij is ongeveer net zo groot als een hyundai h100 en dan een bankje rondom. Er passen wel 20 mensen in. Voor 40 cent werden we bij de inrit afgezet.

Doordeweeks beginnen de therapieën om 2 uur, dus tot die tijd, doet iedereen rustig even dit, rustig even dat. Ik hoef geen wekker te zetten.. Ik ben wel vroeg wakker, want ik ga ook vroeg slapen, maar het kan allemaal. Het is allemaal zo relaxt. In eerste instantie moest ik er ontzéttend aan wennen en vroeg ik de hele tijd; wat gaan we doen? En nu dan? Maar dat hoeft niet. Pffft, dat is wel echt even wennen, maar ik denk dat dat wel zou kunnen lukken.


Ik ga zo met Mary met 't busje naar Villahermosa stad.

Hasta Luego!