Reisverslag 5: Caye Caulker en einde reis!

De volgende dag zou Bill ons om 1 uur ophalen. Om 12 uur kwamen Hamish en Ella de dock opgehuppeld om ons op te halen. Dat is nog eens opgehaald worden in stijl met een catamaran. Elisa gedag gezegd en onze tassen, Real en ons op de boot gezet en off we go! Voor het eerst kennisgemaakt met onze kapitein Bill, want we hadden hem alleen maar gesproken over de telefoon. Zijn zus Sabrina was ook mee en een kok; Maria uit Guatemala. We gingen eerst weer naar Livingston om ons uit Guatemala te stempelen. Toen weer op de boot. Ella en ik hadden de enige slaapkamer (in de andere sliepen Bill en Sabrina) opgeëigend :D en Hamish en Doug moesten maar zien waar ze gingen slapen, haha. Er waren genoeg bedden in de ‘woonkamer’.

We gingen vanuit de rivier de zee op en halleluja. Op en neer. Vaker dan soms klapten we keihard op het water. Bill noemde het ‘choppy’, maar dat vind ik een iets te optimistisch woord voor hoe het tekeer ging. Iedereen was bang dat ze zeeziek zouden worden, maar Sabrina zei dat je je ogen moest richten op de horizon om dat tegen te gaan en dat werkte inderdaad. 4 uur later kwamen we aan bij een schiereiland van Guatemala en daar kookte Maria lekker eten voor ons. ’s Avonds ging het, zoals altijd, tekeer in Rio Dulce met een hoop geflits en ge onweer. Prachtig om te zien van een afstand. De ene na de andere flits in de interessantste vormen. Helaas begon het daarna te regenen en konden we het raampje in de slaapkamer niet open doen en was het snikheet.

De volgende ochtend was iedereen een beetje rozig van de hitte en de korte nacht, want Bill had geprobeerd om 3 uur ’s ochtends weg te varen, maar de zee was nog steeds woest en hij was ongeveer 50 meter verder gekomen.
Na het ontbijt gingen we met z’n vieren voor op de boot zitten en daar gingen we hoor. Keihard stuiterend over het water en af en toe en plens water in je gezicht. Je moest je héél goed vasthouden, anders spoelde je van de boot. Je vraagt je misschien af waarom je dat in godsnaam zou doen, ja nou, ik toen dus ook, maar we konden niet meer terug en het was ook gewoon wel heel erg grappig.

’s Middags kwamen we aan bij het zuidelijkste eiland van de Caye’s (eilanden) van Belize; Sapodillas. Een piepklein eilandje met een kustwacht en een handjevol bewoners.
Bill gaf ons snorkelspullen en we gingen in het ‘Dingy’ kleine bootje, naar een rif. Waúw. Ik had voor het eerst gesnorkeld in een Cenote bij Playa del Carmen, maar nog nooit in de zee en bij een rif. Súpermooie vissen en koraal. Op een gegeven moment zagen we ook een Eagleray, een rog met vlekken, práchtig. Na anderhalf uur uit het water en ik was uitgeput, wat een inspanning is dat gesnorkel zeg, vooral de continue stroom van zout water in mijn mond en neus en ogen en oren.

’s Avonds weer lekker gegeten op de boot en we zouden een dag extra blijven om het eilandje zelf te verkennen. De volgende dag eerst gesnorkeld en toen het eilandje verkend. Zo mooi, zo mooi. Echt wat je denkt van een tropisch eiland. Foto’s als bewijs. Doug hing z’n hangmat op en we hebben de hele dag een beetje rondgewandeld, op ligbanken gelegen en gezwommen. ’s Avonds waren we inmiddels vrienden met de locals en na wat gevoetbal en bier was het donker en vertelde een jongen dat we naar de dock moesten komen. We volgde hem naar de dock en daar waren allemaal lantaarnpalen. Hij zei; kijk eens in het water. Ongelofelijk! Echt ontzettend veel Eaglerays, een stuk of 50, cirkelden een beetje rond in het licht, waar ze dus op af komen. Ongelofelijk.
We hebben daar een tijdje met open mond gestaan en toen liepen we weer terug richting de boot. Onderweg naar de boot vroeg een vrouw of we frietjes wilden en we kregen een enórme schaal frietjes met een berg fried shrimp. Jezus, ik heb nog nooit zulke lekkere garnalen gegeten. Heel erg veel ook, haha. Doug noemt het ‘shrimp-greed’. Ja sorry hoor, zó lekker.

’s Avonds een bottle of rum opengetrokken en een nachtelijke wandeling over het eiland gemaakt. Er waren heel veel grote krabben in het donker.
De volgende ochtend gingen we richting Placencia. Een stad in het zuiden van Belize en op het vaste land. Real had een erg interessant verhaal over ‘the christal crane’. Een kraan (om je handen te wassen) van christal. Er schijnen er 6 te zijn in de wereld. Hij had vrienden van hem beloofd op zoek te gaan naar een christal crane. Het schijnt dat als je ze alle 6 bij elkaar brengt, er iets bijzonders gebeurt… Niemand weet wat, maar de enige manier om daar achter te komen is natuurlijk om ze bij elkaar te brengen. Een van de plaatsen waar er een zou kunnen zijn was dichtbij Placencia, dus daar ging hij van de boot af. Hij bleef nog wel een nachtje en hij had een spotgoedkoop appartement geregeld en nodigde ons uit voor een afscheidsborrel die avond.

De volgende dag hadden we een hele lange reis voor de boeg. Zo’n 9 uur achter elkaar op de boot. Gelukkig was de zee een heel stuk rustiger en was het redelijk zonnig, dus hele dag voor pampus op het dek. We ankerden bij Belize City en vanaf daar zou het zo’n 3/4 uur zijn de volgende ochtend richting Caye Caulker. ’s Avonds nog even ge’shithead, GE-NI-AAL spel en op tijd naar bed. De volgende ochtend de laatste ochtendduik vanaf de boot in de zee en op naar Caye Caulker! Supermooi en helderblauw water en ’s middags rond een uur of 1 kwamen we aan. Bill, Sabrina en Maria bedankt voor de goede zorgen en Bill zette ons met alle spullen af op het eiland.

Caye Caulker is een heel chill eiland, met geen wegen en geen auto’s. Al moet je wel oppassen voor de golfkarts die je om de oren vliegen. Het is ongeveer 6 km lang en heeft 750 inwoners. We checkten in bij Hostel Bella’s en gingen naar café the Lizard, wat zich op het noordelijke deel van eiland bevindt. Meteen maar even een bucket ijskoud bier besteld en ons geparkeerd op een barkruk in het water. De hele middag daar gezeten met reggae op de achtergrond en ’s avonds gegeten in een restaurant, wat eigenlijk gewoon iemands achtertuin was, haha. ’s Avonds nog op het strand gezeten met een fris windje, want bij en in het hostel was het zó warm, zo warm.

De volgende ochtend ging Hamish speervissen en wandelden Ella, Doug en ik een beetje doelloos rond, om uit te komen op het zuidelijkste punt van het eiland. Daar even een frisse duik genomen en weer teruggelopen. Heerlijk gegeten bij een restaurant met schommels; fantastische uitvinding. ’s Avonds drankje gedaan met mensen uit het hostel.
De volgende dag ging ik met Ella op zoek naar een chillplek en die vonden we; 2 ligstoelen op het uiteinde van een dock in de schaduw met een ladder het water in. Ákelig gechillt daar en daarna ingecheckt bij een ander hotel. Bella’s was echt veel te warm. We vonden een goedkoop hotel met een ventilator. We wilden de volgende dag snorkelen en vonden een goede deal. ’s Avonds lekker gegeten en daarna naar een openluchtbioscoop en 22 Jumpstreet gekeken.

De volgende ochtend met handdoek en zonnebrandcrème naar de tourguide en we waren met 7 mensen in totaal. Eerst gingen we naar het reservaat waar de tourguide ons met snorkel en al voor gingen en van alles liet zien en uitlegde. Een heleboel nursesharks en enórme vissen. Op een gegeven moment was ik oog en oog met een zeeschildpad. Prachtig dier. Er zwom een grote vis om ‘m heen en hij peddelde woest om zich heen om ervan af te komen, maar het lukte niet. De tourguide moest wel lachen; eerste zeeschildpad die je ziet en ze zijn normaal supervriendelijk, maar deze was echt woest. Irritante vis.
Vervolgens gingen we naar ‘Shark Alley’, waar het zoals je je kan voorstellen, wemelde van de haaien. Fantastisch om daar tussen te zwemmen. Ook enorme roggen; pijlstaartroggen. Steve Irwin werd nog een paar keer genoemd. Je blijft er daardoor wel uit de buurt, haha. De volgende stop was om zeekoeien te zien. Doug en ik waren inmiddels geobsedeerd door het zien van zeekoeien, want in Rio Dulce hadden we ze ook niet gezien. Na een uur snorkelen hadden we ze nog niet gevonden. De tourguide legde uit dat je soms geluk had en soms niet. We baalden als een stekker.

We gingen weer richting Caye Caulker toen hij opeens de motor van de boot afzette. Hij wenkte me en zei; ‘pak je snorkelspullen, NÚ!’ dus ik riep Doug en deed vliegensvlug m’n vinnen aan en snorkelmasker op. De tourguide wees in een bepaalde richting en ik heb echt nog nooit zo snel gezwommen. Daar waren ze hoor! 2 zeekoeien! Doodstil in het water. Wat een rare beesten zijn het toch. Af en toe bewogen ze in slowmotion omhoog, om lucht te happen en dan zonken ze weer naar beneden. Op een gegeven moment draaide 1 zeekoe zich om naar de ander en begon ‘m een beetje te kroelen, net zoals koe-koeien doen. Erg vertederend. Met een supertevreden gevoel weer terug naar de boot! Op de terugweg liet de tourguide vanuit de boot nog een zeepaardje zien en eind van de middag waren we weer terug in het hotel.

Het was de laatste avond met z’n vieren, want de volgende dag gingen Ella en Hamish richting Tikal, in Guatemala en Doug en ik richting Mexico. ’s Avonds dus goed uit eten geweest en daarna nog een drankje en een dansje gedaan.

Volgende ochtend ietwat brak met de boot richting Belize-city, om daar afscheid te nemen van Ella en Hamish. Fantastische tijd met hun! Vanuit daar gingen Doug en ik met de chickenbus tot de grens met Mexico. Daar kwamen we makkelijk door de douane en heb ik toestemming om weer 180 dagen in Mexico te blijven… :D Héél erg aanlokkelijk… Maar ik moet toch een keer terug. O:)

In Chetumal een bus naar Tulum genomen en we kwamen om kwart over 12 ’s avonds aan in het hostel daar. Pfft, lange reisdag. Wat is Mexico toch fantastisch. Toen we de grens over gingen voelde ik me helemaal thuis. Overal Oxxo’s, (supermarkt waar je alles kan krijgen wat niet perse goed voor je is :D) vreselijke Mexicaanse muziek, heerlijke taco’s, grappige mensen.

De volgende dag goed uitgeslapen en ’s middags een fiets gehuurd richting het strand van Tulum. Práchtig hier. Daar een wijntje en een guacamole besteld. Het plan was om de volgende ochtend naar de ruïnes te gaan. Daarom komen mensen naar Tulum, de ruïnes bevinden zich aan de zee en schijnen prachtig te zijn.. Maar nog steeds geen zin in iets anders dan chillen. Ik moet al bijna naar huis, joh! Dus de volgende dag met een busje naar Playa Akumal en daar langs de kust naar een baai gelopen, waar ze een superchill plek hadden met ligstoelen, zitzakken en hangmatten lekker in de schaduw, zeebriesje, coctailtje…
Besloten dat we de volgende dag tóch naar Playa del Carmen zouden gaan, want in eerste instantie hoefde dat voor mij niet zo, omdat ik er al was geweest, maar het is fantastisch, dus waarom niet.

Dus daar zit ik nu, al 2 uur in een Starbucks om eindelijk die blog af te krijgen en te plaatsen. Vanavond rustig een drankje doen en dan ga ik morgen richting Cancún. 1-persoonskamer gereserveerd en morgenavond om 8 uur naar bed. Vrijdagochtend om 4 uur ’s ochtends richting het vliegveld. Daar heb ik een vlucht om 8 uur naar Miami, 5 uur in Miami en dan richting Dusseldorf.


Dat was het dan! Ruim 5,5e maand in Mexico, Guatemala en Belize en het was FANTASTISCH. Natuurlijk heel veel zin om iedereen in Nederland weer te zien en spreken, maar het is toch jammer om weg te gaan.

Zaterdagochtend weer op Nederlandse bodem!